Η ιστορική ετυμηγορία της Ελληνικής Δικαιοσύνης, με την οποία η ηγετική ομάδα του ναζιστικού μορφώματος, που είχε ενδυθεί τον “μανδύα” του πολιτικού κόμματος χαρακτηρίζεται ως εγκληματική οργάνωση, συνιστά ένα ορόσημο και ταυτόχρονα μία απαρχή.

Ορόσημο στα ελληνικά και ευρωπαϊκά χρονικά, διότι πρόκειται για την επικράτηση του Κράτους Δικαίου έναντι των ταγμάτων εφόδου και των οργανωμένων ενεργειών τους, με στόχο τη ζωή, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αξιοπρέπεια, την ασφάλεια των πολιτών, την κοινωνική ειρήνη και την ίδια τη Δημοκρατία.

Ορόσημο επίσης διότι είναι αποτέλεσμα του μόχθου, σε επίπεδο τεκμηρίωσης, εντεταλμένων λειτουργών της Πολιτείας, όπως του τότε Αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας, Νικόλαου Παπαγιαννόπουλου και των δικαστικών αρχών.

Η ενέργειά μου να διαβιβάσω στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου τις 32 δικογραφίες με αξιόποινες πράξεις μελών – υποστηρικτών του ναζιστικού μορφώματος, βασίσθηκε στο ανακριτικό υλικό που είχε συλλέξει η ίδια η ΕΛ.ΑΣ. και αξιοποιήθηκε πλήρως από τους δικαστικούς λειτουργούς.

Η καταδικαστική απόφαση εις βάρος της Χρυσής Αυγής και των συγκεκριμένων στελεχών της είναι όμως και μία απαρχή. Η δικαστική Νέμεσις απέναντι στην Ύβρη είναι μία ευκαιρία για περαιτέρω ενίσχυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας , με την αντιμετώπιση των αιτίων που εξέθρεψαν το “αυγό του φιδιού” στη χώρα μας, αλλά αποτελεί και ένα παράδειγμα διαπαιδαγώγησης, τολμώ, να πω, της ελληνικής κοινωνίας.

Είναι ένα παράδειγμα που στέλνει το μήνυμα, για πρώτη φορά μετά την εμβληματική επίσης δίκη των πρωταιτίων του πραξικοπήματος του 1967, ότι η Δημοκρατία είναι ανεκτική, αλλά μπορεί να είναι και μαχόμενη.