Κυρίες και Κύριοι,

Νομίζω ότι αυτό που κάνουμε σήμερα είναι εξαιρετικά σημαντικό. Και ακριβώς, επειδή, είναι εξαιρετικά σημαντικό, επιτρέψτε μου να σας πω το πώς το Υπουργείο Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας και η Κυβέρνηση βλέπουν το θέμα της Ανάπτυξης των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων στην Ελλάδα, όπως είναι και το κείμενο πολιτικής που παρουσιάζεται σήμερα.

Κυρίες και κύριοι,

Παραδοχή πρώτη, στην οποία συμφωνούμε όλοι: Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην Ελλάδα με τον ευρωπαϊκό ορισμό τους καλύπτουν άνω των 95% του συνόλου των ελληνικών επιχειρήσεων και έστω και αν μετριάσουμε τον ευρωπαϊκό ορισμό και πάλι μιλάμε για τον κύριο κορμό της ελληνικής οικονομίας.

Παραδοχή δεύτερη: Το μοντέλο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας δεν είναι διατηρήσιμο. Δεν είναι ευχάριστο να το λέει κανείς, αλλά πάλι -όπως ανέφερα και σε προγενέστερη ομιλία μου- θα σας αναφέρω δύο αριθμούς, στους οποίους, νομίζω, συμφωνούμε όλοι:

Πρώτον, εξαγωγές: Αντιστοιχούν στο 1/3 των εισαγωγών μας.

Δεύτερον, καινοτομία: Είναι το 0,47% του Ακαθάριστου Εθνικού μας Προϊόντος.
Οφείλουμε, προφανώς, να αλλάξουμε μοντέλο.

Εάν δεν αλλάξουμε μοντέλο, απλώς οτιδήποτε κι αν συμβεί με το χρέος, οποιοδήποτε επιτυχές αποτέλεσμα και να έχει η διεξαγόμενη διαπραγμάτευση, μετά από λίγα χρόνια θα είμαστε ξανά σε κρίση!

Τι πρέπει να γίνει για να αλλάξουμε μοντέλο.

Το Κείμενο Πολιτικής αυτό, έχει, νομίζω, εξαιρετικά ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις, που την συντριπτική πλειοψηφία των οποίων θα τις προσυπέγραφε κάθε νοήμων άνθρωπος, κάθε νοήμων Έλληνας.

Απολύτως περιληπτικά, η δική μας τοποθέτηση είναι η εξής:

Πρώτον, χρειαζόμαστε περισσότερες επιχειρήσεις. Δεν χρειαζόμαστε περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους. Δεν χρειαζόμαστε ένα μεγαλύτερο δημόσιο τομέα. Χρειαζόμαστε έναν ικανότερο και αποδοτικότερο δημόσιο τομέα.

Και αντιθέτως, χρειαζόμαστε άνω των 100.000 νέων επιχειρήσεων, που σημαίνει και αντίστοιχο αριθμό επιχειρηματιών, δηλαδή άνω των 100.000 νέων επιχειρηματιών.

Καταρχήν, λοιπόν, θα πρέπει ιδεολογικά να αποκαταστήσουμε στην Ελλάδα το επιχειρείν. Να το βγάλουμε από τη θέση του συνήθως, θα έλεγα, «κατηγορούμενου» για όλα τα στραβά της κοινωνίας και να το δημιουργήσουμε έτσι ώστε να αποτελέσει ένα πρότυπο στη νέα γενιά των Ελλήνων.
Το δεύτερο, το οποίο θα πρέπει να κάνουμε είναι να διευκολύνουμε την είσοδο στο επιχειρείν. Δεν έχει καμιά έννοια να μιλάμε για ανάγκη δημιουργίας νέων επιχειρήσεων, που θα απορροφήσουν την ανεργία, θα δημιουργήσουν απασχόληση, που θα βελτιώσουν τις εξαγωγές, θα παράξουν νέα προϊόντα, θα αναπτύξουν την καινοτομία, δεν έχει καμία έννοια να τα λέμε όλα αυτά, αν χρειάζεσαι τελικά ήρωες για να ανοίξουν μία επιχείρηση, για να μπουν στο επιχειρείν.

Επίσης, πρέπει να διευκολύνουμε την αδειοδότηση. Προς αυτό γίνεται μια πολύ μεγάλη προσπάθεια, την ξέρετε, ήδη. Δεν είναι δυνατόν να χρειάζονται τόνοι εγγράφων, ώστε να υποχρεούται να έχει κανείς, δεκάδες φακέλους, για να ανοίξει ένα καφενείο. Ούτε χρειάζονται δεκάδες ανθρωποώρες στο δημόσιο για να ελεγχθεί ο φάκελος, ή οι φάκελοι που υποβάλλει αυτός που θα είχε τη φιλοδοξία να ανοίξει, όπως είπα για παράδειγμα, ένα μικρό καφενείο.

Από εκεί και πέρα, θα πρέπει να μειώσουμε το κεφάλαιο έναρξης των επιχειρήσεων στο ελάχιστο απαραίτητο.

Θα πρέπει, επίσης, να κάνουμε και άλλα πράγματα, όπως να διευκολύνουμε τη δυνατότητα των επιχειρήσεων να αναζητήσουν ρευστότητα.

Η ρευστότητα υπό τη μορφή είτε των δανείων, είτε του κεφαλαίου, είναι το μέγα ζητούμενο στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην Ελλάδα σήμερα.

Και προς αυτήν την κατεύθυνση η κυβέρνηση κάνει μια πολύ συγκροτημένη προσπάθεια.

Εν μέρει, για τα μη ενήμερα δάνεια, ακούτε τις σχετικές συζητήσεις. Επίσης, για να διευκολυνθεί το επιτόκιο των ενήμερων δανείων, γίνεται μια πολύ μεγάλη συζήτηση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, για να μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε τα διαρθρωτικά Ταμεία και να επιδοτήσουμε το επιτόκιο των ενήμερων δανείων των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Ξέρετε πολύ καλά ότι το αντίστοιχο επιτόκιο των ευρωπαϊκών ανταγωνιστών των δικών μας επιχειρήσεων είναι τουλάχιστον κατά τέσσερις με πέντε μονάδες λιγότερο. Θα ζητήσω, μάλιστα και τη βοήθεια του κ. Ραϊχενμπαχ , για να πετύχουμε αυτό το στόχο.

Ήδη, έχουμε καταφέρει και έχουμε μια εντυπωσιακή συμμαχία που συναριθμεί τον Υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας, τον κ. Σαπέν, τον Υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, τον κ. Σόϊμπλε, τον κ. Μοσκοβισί, τον Επικεφαλής της Ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Ευρωκοινοβούλιο, τον κ. Βέμπερ και άλλους πολλούς.

Επίσης, πρέπει να σας πω ότι ακριβώς επειδή χρειαζόμαστε ρευστότητα, κάνουμε μια πολύ μεγάλη προσπάθεια να δημιουργήσουμε νέα εργαλεία, που να μπορούν να βοηθήσουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις με νέα δάνεια και με συμμετοχή στο κεφάλαιο υπό την ευρεία του έννοια.

Το IfG, το Institute for Growth, το Ινστιτούτο για την Ανάπτυξη, είναι αυτή η προσπάθεια, την οποία καταβάλλει η ελληνική κυβέρνηση και για την οποία, εφόσον πετύχει, σκεφτόμαστε τη μετεξέλιξή της σε μια Αναπτυξιακή Τράπεζα.

Θα ήθελα και κάτι άλλο να σας πω όσον αφορά στη δυνατότητα δεύτερης ευκαιρίας.

Κυρίες και κύριοι,

Η πτώχευση του επιχειρηματία στην Ελλάδα, υπήρξε ιστορικά, όπως και στη υπόλοιπη Ευρώπη δαιμονοποιημένη. Απλώς, η υπόλοιπη Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες, άλλαξαν μοντέλο σχετικά γρήγορα.

Στην αρχαιότητα όποιος δεν μπορούσε να πληρώσει τα χρέη του γινόταν δούλος. Έχανε την ανθρώπινη ιδιότητα του.

Στο δικό μας Δίκαιο, δεν θα το πιστέψετε, αλλά αυτό διατηρήθηκε, περίπου, μέχρι το 2007! Ο «πτωχός», όποιος είχε πτωχεύσει μέχρι το 2007, ως παρεπόμενη ποινή από το δικαστήριο, μπορούσε να υποστεί τη στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων. Να πάψει, δηλαδή, να είναι πολίτης. Και να μετατραπεί στο σύγχρονο ισότιμο του δούλου. Ευτυχώς, αυτό τουλάχιστον, το αφήσαμε πίσω. Αλλά, ως σύστημα, δεν δίνουμε στους επιχειρηματίες δεύτερη ευκαιρία.

Και δεν αναφέρομαι στους επιχειρηματίες που εξαπάτησαν ή έκλεψαν, αλλά στους επιχειρηματίες που έντιμα προσπάθησαν και απέτυχαν. Όλο αυτό το τεράστιο ανθρώπινο κεφάλαιο, θα πρέπει να μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε στην οικονομική ζωή του τόπου. Γι’ αυτό η χώρα χρειάζεται ένα νέο, σύγχρονο Πτωχευτικό Δίκαιο, όπως επίσης, χρειάζεται και ένα Πτωχευτικό Δίκαιο των Ιδιωτών.

Αυτή η προσπάθεια καταβάλλεται από την Κυβέρνηση και πιστεύω ότι πριν από το τέλος αυτού του χρόνου, θα τελεσφορήσει.

Τελειώνω, περίπου από εκεί που ξεκίνησα. Είναι, νομίζω, σαφές σε όλους μας ότι πρέπει να διεξαχθεί μια τεράστια προσπάθεια μεταρρυθμίσεων για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου.

Είναι, όμως, πραγματικά, εθνική προσπάθεια!

Γιατί, χωρίς επιτυχία σε αυτόν τον τομέα, όλες οι άλλες θυσίες της ελληνικής κοινωνίας, του ελληνικού λαού, μεσοχρόνια παραμένουν χωρίς νόημα.

Χωρίς αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει οριστικά και διαχρονικά να ξεφύγει από τους κύκλους των κρίσεων.

Σας ευχαριστώ πολύ.