Ο κ. Δένδιας κατά την ομιλία του ανέφερε τα εξής:
«Καταρχήν θα μου επιτρέψετε να σας ευχαριστήσω κύριε Πρόεδρε και δι΄ υμών όλους τους παριστάμενους για την πολύ μεγάλη τιμή που μου κάνετε να με ακούσετε απόψε.

Κυρίες και κύριοι,

Θα αρχίσω πρώτα από τον ευρύτερο ορίζοντα στην Ανατολική Μεσόγειο και την περιοχή γύρω από τη χώρα και μετά θα μπω στα εσωτερικά μας. Δεν έχουμε την ευτυχία να ζούμε σε ένα σταθερό περιβάλλον, όπως ίσως σε άλλους καιρούς και σε άλλες εποχές και αν θέλετε, όπως η ελπίδα δημιουργήθηκε σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο μετά τη πτώση του τοίχους του Βερολίνου. Αντίθετα, όπως νομίζω είναι προφανές σε όλους μας, το ευρύτερο περιβάλλον στη Μεσόγειο και ιδίως στην Ανατολική Μεσόγειο είναι απολύτως αποσταθεροποιημένο.

Αν θέλετε να κάνουμε ένα tour d’horizon στο χάρτη, η Λιβύη έχει πάψει να είναι κράτος με τη σύγχρονη έννοια του όρου και δε νομίζω να την ξαναδούμε ως κράτος σύντομα. Η Αίγυπτος περνάει μια φάση μετάβασης, η οποία ελπίζουμε ότι θα σταθεροποιηθεί, υπό το νέο πρόεδρο της, το στρατηγό Σίσι. Τη Συρία πάλι δε θα τη ξαναδούμε κράτος νομίζω στις μέρες μας, έχει πάψει προ καιρού να είναι κράτος και είναι σε ένα καθεστώς ισορροπίας εν πόλεμω. Ας πάμε λίγο πιο πίσω, σε Ιράκ, Αφγανιστάν. Όπως ξέρετε ο αμερικανικός παράγων αποχωρεί από το Αφγανιστάν, αυτό δεν θα προσδώσει σταθερότητα στο Αφγανιστάν, αυτό φαντάζομαι το αντιλαμβανόμαστε όλοι, ανεξαρτήτως του πως θα χαρακτήριζε κανείς την αμερικανική επέμβαση εκεί.

Αναφέρομαι σε χώρες των οποίων η κατάσταση επηρεάζει την Ελλάδα. Το Πακιστάν είναι σε επίπεδο περίπου “ failed state ”, υπάρχει σαν καθεστώς τελικής ισορροπίας. Το Μπαγκλαντές είναι σχεδόν σε μόνιμη κρίση. Εάν επιστρέψουμε στην ευρύτερη περιοχή μας και πάμε στην Τουρκία, ίσως είναι η πρώτη φορά τα τελευταία 12 χρόνια, της παρουσίας, δηλαδή, του Πρωθυπουργού Ερντογάν στην ηγεσία της, που και η Τουρκία δεν είναι αυτονόητο ότι θα παραμείνει μία σταθερή και ισχυρή χώρα στη περιοχή. Από εκεί και πέρα εάν πάμε βορειότερα, στη Μαύρη Θάλασσα, εκεί η κατάσταση είναι γνωστή όσον αφορά τη Ρωσία, όσον αφορά την Ουκρανία και επίσης τις περιοχές πάνω από τη Ρουμανία, τη Μολδαβία και τις διεκδικούμενες περιοχές στην Υπερδνειστερία κλπ.

Έχουμε λοιπόν ένα εξωτερικό περιβάλλον το οποίο είναι εξαιρετικά ευμετάβλητο και ασταθές. Η αστάθεια αυτού του περιβάλλοντος προς τη χώρα μας έχει δύο βασικές συνέπειες. Το πρώτο, ορατό σε όλους σας στην καθημερινότητά σας, είναι η μεγάλη εισροή παρανόμων μεταναστών στη χώρα. Είτε από τα χερσαία σύνορα, τον Έβρο, είτε από τα θαλάσσια σύνορα, το Αιγαίο. Θα έρθω μετά στις προσπάθειες που έχουν γίνει για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση.

Έρχομαι τώρα στην κατάσταση μέσα στην Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι μία χώρα η οποία υπό όρους θα μπορούσε να θεωρηθεί μία ασφαλής χώρα. Είχαμε ένα τεράστιο κύμα αύξησης εγκληματικότητας στα τέλη της πρώτης 10ετίας του 21ου αιώνα, δηλαδή περί το 2000 με κορύφωση το 2011. Και επίσης εξαιτίας των ευρύτερων οικονομικών συνθηκών, αλλά όχι μόνο των οικονομικών συνθηκών, είχαμε μια κορύφωση μίας οιονεί θα μου επιτρέψετε να πω «τρομοκρατικής δραστηριότητας» με τα γνωστά γεγονότα του 2008, που κάηκε το κέντρο της Αθήνας, με τα γεγονότα του 2010, με την υπόθεση της Marfin και με τεράστιες ζημιές πάλι στο κέντρο της Αθήνας, όπως επίσης του Φεβρουαρίου του 2012, όταν το σύνολο των νεοκλασικών κτιρίων στο κέντρο της Αθήνας έγινε παρανάλωμα του πυρός.

Γιατί γίνονται όλα αυτά μέσα στη χώρα; Η Ελλάδα είναι μία μοναδικότητα; Κυρίες και κύριοι, συνήθως τα πράγματα έχουν μια εξήγηση. Πρέπει να πάμε λίγο πίσω. Και νομίζω ότι στην περίπτωση της πατρίδας μας πρέπει να ξεκινήσουμε από το 1974 και μετά. Από το 1974 και μετά, το ελληνικό κράτος σε ένα βαθμό και σταδιακά με έμφαση από το 1980-81 και μετά, παραιτήθηκε από τον βεμπεριανό ορισμό του σύγχρονου κράτους, Δηλαδή: ομάδα ανθρώπων, εγκατεστημένοι σε συγκεκριμένο, διακεκριμένο γεωγραφικό χώρο, στο οποίο έχουν τη δυνατότητα νομοθέτησης και επίσης το προνόμιο της επιβολής της νομοθέτησης και της άσκησης της νόμιμης βίας. Υπογραμμίζω το «νόμιμης». Το ελληνικό κράτος σταδιακά παραιτήθηκε από το προνόμιο της νόμιμης βίας.

Επιτρέψαμε λοιπόν, περίπου γύρω στο 1980-81 και άρχισε να φαίνεται καθαρά από το ΄82-΄83, μία περιοχή του κέντρου της πρωτεύουσας, αναφέρομαι στα ευρύτερα Εξάρχεια, να λειτουργεί σταδιακά ως οιονεί αυτόνομη πολιτεία με δικούς της κανόνες, οι οποίοι μάλιστα δικοί τους κανόνες αμφισβητούσαν το σύνολο των κανόνων του υπόλοιπου ελληνικού κράτους και της πρωτεύουσας του κράτους. Επίσης, αυτό το οποίο σιγά-σιγά υπήρχε, είναι ότι παράλληλα αντιμετωπίζαμε την ύπαρξη μιας μικρής μαρξιστικής-λενιννιστικής οργάνωσης τρομοκρατίας, της 17 Νοέμβρη. Αυτή είναι η περισσότερο γνωστή. Υπήρχε και ο ΕΛΑ συγχρόνως στο ίδιο χρονικό διάστημα, αλλά εν πάση περιπτώσει για λόγους διευκόλυνσης της συζήτησης δε θα σταθώ σε αυτό.

Η μεν κατάσταση στο κέντρο του κράτους συνέχισε να πορεύεται έτσι και σε ένα μεγάλο βαθμό να επιδεινώνεται σταδιακά. Η 17 Νοέμβρη με τη βοήθεια και των συμμάχων της χώρας, εξαρθρώθηκε το 2002 και εκεί νομίζω η Ελλάδα έκανε ένα πολύ μεγάλο στρατηγικό λάθος. Θεώρησε ότι η εξάλειψη της 17 Νοέμβρη, συνιστούσε και εξάλειψη του φαινομένου της τρομοκρατίας και επίσης ότι δε χρειαζόταν πια το ελληνικό κράτος να εξελίξει τις Υπηρεσίες Ασφάλειάς του. Πάνω σε αυτό το λάθος χτίστηκε ένα δεύτερο λάθος, εξίσου μεγάλο. Δεν είδε το ελληνικό κράτος, για εσωτερικούς και σαφείς λόγους, το κύμα της παράνομης μετανάστευσης, το οποίο δημιουργούσε η διεθνής αστάθεια στην ευρύτερη περιοχή, η οποία τώρα έχει επιδεινωθεί και το οποίο άρχιζε σιγά-σιγά και σταδιακά να κατακλύζει τη χώρα.

Είχαμε λοιπόν δύο συστημικές αστοχίες. Μπορώ να σας πω, εκ των υστέρων βέβαια κρίνοντας, ότι και οι δύο θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Η μεν πρώτη όσον αφορά την τρομοκρατία, διότι ήταν προφανές ότι δημιουργείτο μετά τη σύλληψη της 17 Νοέμβρη ένα παράλληλο κίνημα τρομοκρατικών οργανώσεων πολύ πιο επικίνδυνο. Δε θα το θυμάστε ίσως, αλλά συγχρόνως με τη δίκη της 17 Νοέμβρη, στην Αθήνα έσκαγαν βόμβες προερχόμενες πια από αναρχικές οργανώσεις, οι οποίες δεν ήταν μαρξιστικές-λενινιστικές και κλειστού πυρήνα, αλλά αναρχικές, αυτόνομες, ευρύτερες, υπό την έννοια της προσπάθειας προσέλκυσης πια οπαδών.

Όσον αφορά την παράνομη μετανάστευση, η χώρα μέχρι το 2012, είχε στην ουσία παραιτηθεί από το δικαίωμα, αν θέλετε και την υποχρέωση αστυνόμευσης των συνόρων της. Δηλαδή της δυνατότητάς της να εμποδίζει οποιονδήποτε να διέρχεται τον Έβρο και να έρχεται περπατώντας μέχρι την Αθήνα. Αυτό συνέτεινε στη δημιουργία ενός κλίματος, ανεξάρτητα από την οικονομική κρίση, η έκρηξη του οποίου, πέραν από τις συνεχείς τρομοκρατικές επιθέσεις, φάνηκε για πρώτη φορά σε όλη του την «μεγαλοπρέπεια», το μεγαλοπρέπεια σε εισαγωγικά, το Δεκέμβριο του 2008. 

Το Δεκέμβριο του 2008 καταστράφηκε το κέντρο της πρωτεύουσας. Και αμφισβητήθηκε στην πραγματικότητα η δυνατότητα να επιβάλλεται το κράτος του νόμου στην πρωτεύουσα του κράτους. Το θυμάστε νομίζω όλοι πως και τι συνέβη την περίοδο εκείνη. Όμως, δυστυχώς, το πρόβλημα δεν σταμάτησε εκεί. Δηλαδή το ελληνικό κράτος δεν αφυπνίστηκε αυτονόητα το 2008. Είχαμε ανάλογες τέτοιες περιπτώσεις, ίσως όχι τόσο εκτεταμένες μέχρι, στην πραγματικότητα, το καλοκαίρι του 2012, όταν το συνολικό δόγμα ασφάλειας άλλαξε.

Τι έγινε από το ’12 και μετά; Το πρώτο και απαραίτητο ήταν η αστυνόμευση των συνόρων. Η αντικατάσταση δηλαδή του δόγματος «όποιος θέλει έρχεται περπατώντας από τον Έβρο στην Αθήνα» με τη μετακίνηση όλων όσοι είχαν προσληφθεί ως συνοριακοί φρουροί εκεί όπου φυσιολογικά ανήκαν, στα σύνορα. Και επίσης η εγκατάσταση μίας σειράς ηλεκτρονικών συστημάτων, τα οποία θα ολοκληρωθούν όσον αφορά τον Έβρο τον Ιούνιο του 2015, ώστε να είναι απόλυτα δυνατή, η ούτως η άλλως από την αρχή εφικτή δυνατότητα αστυνόμευσης των συνόρων της χώρας.

Αυτή τη στιγμή που συζητάμε έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των συνόρων του Έβρου οποιονδήποτε επιχειρεί να περάσει, περίπου 5 ή 6 χιλιόμετρα πριν προσεγγίσει τη συνοριακή γραμμή της πατρίδας μας. Ελπίζω, πως αν το πρόγραμμα, το οποίο έχει τεθεί σε εφαρμογή ακολουθηθεί, το τέλος του 2016, αρχές του 2017, όχι μόνο θα έχει ολοκληρωθεί όσον αφορά τον Έβρο, αλλά θα έχει επεκταθεί και θα έχει ολοκληρωθεί και στην ελληνοαλβανική μεθόριο. Ώστε η χώρα να είναι απολύτως ηλεκτρονικά θωρακισμένη και να έχει ζωντανή εικόνα σε ένα κέντρο στην Αθήνα, από το οτιδήποτε συμβαίνει στα σύνορά της, που μπορεί να γίνει αντικείμενο διόδου και προσπέλασης εγκληματικών στοιχείων χωρίς το ελληνικό κράτος να έχει δώσει τη σχετική άδεια και διοικητική πράξη.

Από εκεί και πέρα, αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης με μία επιχείρηση που λέγεται «Ξένιος Δίας», η οποία στην πραγματικότητα διεκδίκησε για τη χώρα το αυτονόητο. Τη δυνατότητα να θέτει υπό περιορισμό οποιονδήποτε παρανόμως έχει περάσει τα σύνορα και επίσης, να τον επιστρέφει στη χώρα από την οποία προέρχεται. Η χώρα μας αυτή τη στιγμή είναι πρωταθλήτρια στην Ευρωπαϊκή Ένωση στις επιστροφές παρανόμων μεταναστών. Μέχρι τις αρχές του 2015, θα έχουμε επιστρέψει στις χώρες προέλευσης πάνω από 100.000 παράνομους μετανάστες. Αν σε αυτό προσθέσετε ότι περίπου μέχρι τον Ιούνιο του 2012, ο αριθμός εισόδου ήταν της τάξης των 150.000 το χρόνο καταλαβαίνετε που θα ήταν η χώρα σήμερα αν το πρόγραμμα αυτό δεν είχε αρχίσει να υλοποιείται.

Εκτός όμως από τα θέματα που αφορούν την παράνομη μετανάστευση, η χώρα δημιούργησε μια σύγχρονη Υπηρεσία ασύλου, μια σύγχρονη Υπηρεσία Πρώτης Υποδοχής και επίσης μια σειρά προαναχωρησιακών κέντρων όπου μπορεί με αξιοπρέπεια να περιορίζει όσους παράνομα βρίσκονται στη χώρα και η χώρα κρίνει ότι πρέπει να περιοριστούν. Πρέπει να σας πω ότι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, γιατί συζητούσαμε και με τον πρόεδρο προηγουμένως, αντιμετωπίζουμε ανθρώπους οι οποίοι πριν έρθουν στην Ελλάδα πετάνε όλα τα χαρτιά τους. Και επίσης προέρχονται από απίστευτα μέρη, από απίστευτες μικρές φυλές, με απίστευτα γλωσσικά ιδιώματα, οι οποίοι πάντοτε επικαλούνται ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι. 

Πρέπει να έχεις λοιπόν τη την τεχνική δυνατότητα, να αναλύσεις από τον τρόπο της ομιλίας τους από πού ακριβώς είναι. Γιατί αυτοί συνήθως επικαλούνται ότι είναι από την οποιαδήποτε χώρα θα δικαιούνταν άσυλο.
Αυτή τη στιγμή η χώρα έχει τη δυνατότητα να προσδιορίσει με απόλυτη ακρίβεια ότι αυτός ο οποίος δεν έχει χαρτιά και επικαλείται ότι είναι Σύρος αλλά είναι από το Αφγανιστάν, ότι προέρχεται από την τάδε περιοχή και μπορώ να σας πω πολλές φορές και από το τάδε χωριό. Το οποίο είναι μια τεράστια εξέλιξη για την χώρα και επίσης είναι μια τεράστια δυνατότητα να αντιμετωπίζει τα αιτήματα προστασίας σε μια πραγματική βάση. Να έχουν δικαίωμα διεθνούς προστασίας, όσοι δικαιούνται και να μην έχουν όσοι είναι οικονομικοί μετανάστες και η Ελλάδα δεν μπορεί να τους αντέξει.

Και από την άλλη, έχουμε ξεκινήσει μία τεράστια προσπάθεια με τους Ευρωπαίους εταίρους, αφού αποκαταστήσαμε το κύρος της χώρας μας. Γιατί πρέπει να σας πω ότι ποτέ δεν βρέθηκα σε χειρότερη φάση στην ζωή μου από την πρώτη φορά που πήγα στις Βρυξέλλες τον Ιούνιο του 2012, όταν μου απευθύνθηκαν οι Ευρωπαίοι εταίροι με τρόπο τελείως υβριστικό, όπως δεν αρμόζει σε Υπουργό κυρίαρχης χώρας, ακριβώς γιατί η Ελλάδα υπέσχετ o πράγματα επί 3-4 χρόνια και δεν είχε κάνει τίποτα απολύτως από αυτά που είχε υποσχεθεί. Και δεν είχε επίσης απορροφήσει ούτε ένα ευρώ από τα χρήματα τα οποία οι Ευρωπαίοι μας είχαν διαθέσει για να φτιάξουμε αυτό τον μηχανισμό που πριν σας περιέγραψα.

Αυτή τη στιγμή λοιπόν από τους Ευρωπαίους διεκδικούμε κάτι τελείως διαφορετικό. Και αυτό το τελείως διαφορετικό είναι το εξής: Τους λέμε ότι εμείς έχουμε το καλύτερο σύστημα στην Ευρώπη. Όμως ό,τι και να κάνουμε, ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς τους πρόσφυγες θα παραμείνει στην Ελλάδα. Και αυτοί οι πρόσφυγες, οι οποίοι θα παραμείνουν στην Ελλάδα και δεν μπορούμε να τους επιστρέψουμε και δεν δικαιούνται άσυλο, δεν μπορούν να μείνουν για πάντα στην Ελλάδα.

Πρέπει λοιπόν να συμφωνήσουμε σε μία επαναδιανομή επί τη βάση της λογικής. Και ποια είναι η λογική; Το έδαφος, ο πληθυσμός και το ακαθάριστο εθνικό προϊόν. Δεν αντέχει η Ελλάδα το σύνολο των παρανόμων μεταναστών που δεν μπορούν να επιστραφούν, να μείνουν για πάντα εδώ. Αυτό φαινόταν αδύνατο να συζητηθεί εδώ και λίγα χρόνια. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο πέρυσι, για πρώτη φορά φέτος αρχίζουν και το συζητάνε. Πιστεύω ότι η Ευρώπη σιγά- σιγά θα έρθει στη λογική και θα καταλάβει πόσο τεράστια πρόκληση είναι ούτως ή άλλως η παράνομη μετανάστευση για την ύπαρξή της και ότι εάν δεν διασπαρεί το βάρος ισομερώς μεταξύ των εταίρων, τελικά πρόβλημα θα έχει όλη η Ευρώπη συνολικά και όχι η Ελλάδα.

Έρχομαι για να τελειώσω και στο θέμα της υπόλοιπης εγκληματικότητας. Η παράνομη μετανάστευση, αλλά κυρίως η αίσθηση ότι το κράτος έχει παραιτηθεί από την άσκηση της κυριαρχίας του, επέτρεψε την εγκληματικότητα στη Ελλάδα να φτάσει σε εκπληκτικά ύψη. Το 2011 είναι περίπου η κορύφωση. Από το 2012 αρχίζουμε και έχουμε μια μείωση. Σήμερα που συζητάμε σε σχέση με τους κορυφαίους αριθμούς του 2011 έχουμε πετύχει μια μείωση της τάξης του 27 μέχρι 30,1 με 30,4%. 

Ελπίζω ότι ο καθένας από εσάς το καταλαβαίνει στην καθημερινή του ζωή. Πάντως στατιστικά οι Έλληνες πολίτες το έχουν κατανοήσει γιατί ενώ όταν το 2012 στις μετρήσεις η ασφάλεια ήταν δεύτερη μετά την οικονομία (στα προβλήματα), αυτή τη στιγμή δεν θα το πιστέψετε αλλά έχει υποχωρήσει ως πέμπτη ή έκτη στη σειρά των ενδιαφερόντων του Έλληνα πολίτη. Που σημαίνει ότι ο Έλληνας πολίτης δεν αισθάνεται ότι απειλείται.

Όμως, αυτό για να συνεχισθεί, για να έχει μία ευτυχή κατάληξη, πρέπει οι μεταρρυθμίσεις που γίνονται στην Ελληνική Αστυνομία και στα Σώματα Ασφαλείας να συνεχιστούν. Έχουμε ζητήσει από τη Βουλή και με μία ευρύτατη πλειοψηφία πρέπει να πω ότι τελικά ψηφίστηκε και από τη ΔΗΜΑΡ σε πάρα πολλά άρθρα και από το ΣΥΡΙΖΑ και από τους ΑΝ.ΕΛ. Ήταν απίστευτο γιατί θεωρητικά, όταν το νομοθέτημα πήγε στη Βουλή σε αυτή τη συγκυρία, θεωρήθηκε ότι πρώτον δεν θα περάσει, δεύτερον ότι αν περάσει θα περάσει οριακά μόνο με τις ψήφους της Κυβέρνησης και των κομμάτων που στηρίζουν την Κυβέρνηση.

Είναι μια συνολική μεταρρύθμιση του δόγματος ασφάλειας της χώρας που αλλάζει τελείως την Αστυνομία, την καθετοποιεί απόλυτα, δημιουργεί μια Αστυνομία Τάξης που είναι η αστυνομία που γνωρίζετε, μία Ασφάλεια που είναι πολύ πιο συρρικνωμένη από την τωρινή, τώρα η Ασφάλεια έχει 10.000 και 11.000 άτομα. Θέλει μία ασφάλεια πολύ μικρότερη των 4.000 ανθρώπων να λειτουργεί περίπου όπως το FBI , μία Αστυνομία συνόρων, οι οποία θα ασχολείται συνολικά με το μεταναστευτικό της χώρας, θα προφυλάσσει τα σύνορα της χώρας, με εξαίρεση τα θαλάσσια σύνορα. Σε αυτά δεν αναφέρθηκα καθόλου γιατί ανήκουν στο Λιμενικό Σώμα. Από εκεί και πέρα – και αυτό είναι το ενδιαφέρον – θα υπάρχει ένα συνολικό σύστημα από ηλεκτρονικά βοηθήματα που θα επιτρέπουν στη χώρα επιτέλους να περάσει σε μία άλλη εποχή.

Εγώ αυτό το οποίο φιλοδοξώ να συμβεί εάν αυτή η μεταρρύθμιση ακολουθηθεί για άλλους περίπου 30 μήνες, είναι στην Ελλάδα και ιδίως στην Αθήνα, να μην υπάρχει σημαντική εγκληματικότητα και να ανταπεξέλθει της μάχης με την τρομοκρατία, όχι επειδή δεν θα υπάρχουν άνθρωποι που να θέλουν να εγκληματήσουν ή δεν θα υπάρχουν τρομοκράτες, αλλά επειδή το σύστημα το οποίο έχει εφαρμοστεί, δεν θα τους το επιτρέπει. Σας διαβεβαιώ, όσο και αν ακούγεται αισιόδοξο, είναι απολύτως εφικτό. Αρκεί να κάνουμε αυτά τα οποία έχουν σχεδιαστεί με σοβαρότητα, όπως και άλλες χώρες του κόσμου το έχουν καταφέρει.

Καταλήγω ως εξής: Έχουμε την ευτυχία να έχουμε μια πάρα πολύ όμορφη χώρα σε ένα εκπληκτικό μέρος της γης, για παράδειγμα η ακτογραμμή μας είναι περίπου ίση με την ακτογραμμή μιας ολόκληρης ηπείρου, όπως της Αφρικής. Έχουμε πάνω από 17.000 χιλιόμετρα ακτογραμμής. Έχουμε όμως ακριβώς εξαιτίας της εκπληκτικής μας θέσης και τεράστιες προκλήσεις. Ανήκω όμως σε αυτούς που πιστεύουν ότι είναι απόλυτα στο χέρι μας να ανταποκριθούμε και να δημιουργήσουμε επιτέλους, για πρώτη φορά στην χιλιάδων χρόνων ιστορία μας, μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ».