Κύριε Δένδια, πως κρίνετε την απόφαση της Δευτέρας του Eurogroup; Η κυβέρνηση πανηγυρίζει, η ΝΔ μιλά για τέταρτο Μνημόνιο. Κάποιοι τρίτοι υποθέτω ότι ακούγοντάς σας θα σκέφτηκαν ότι κάπου στη μέση θα βρίσκεται η αλήθεια. Γιατί μια τόσο αντιδιαμετρική εκτίμηση των όσων αποφασίστηκαν;

Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν πρόκειται για μια συνήθη αντιπαράθεση πολιτικών επιχειρημάτων, όπου η μία πλευρά λέει «άσπρο» και η άλλη «μαύρο». Δυστυχώς για την κυβέρνηση, όσο και αν πανηγυρίζει, είναι τόσες οι απατηλές υποσχέσεις και τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν, που δεν μπορεί να πείσει πλέον κανέναν εχέφρονα πολίτη με την κατασκευή μίας εικονικής πραγματικότητας. Δεν μπορεί να αποκρύψει συνεπώς με ένα επικοινωνιακό προπέτασμα καπνού, ότι έχουμε ένα τέταρτο Μνημόνιο, με μέτρα τα οποία – τόσο αυτά τα οποία θα εφαρμοστούν άμεσα όσα και τα «διορθωτικά» στο μέλλον – είναι επαχθή. Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπονόμευσε κάθε αναπτυξιακή προοπτική για την χώρα, με μία συμφωνία που θα αποδειχθεί σύντομα ότι έχει υφεσιακό αποτέλεσμα. Ουδείς εχέφρων πολίτης μπορεί να έχει συνεπώς την «αυταπάτη», για να χρησιμοποιήσω την ορολογία του κ. Τσίπρα, της «επιτυχίας».

Όλο το προηγούμενο διάστημα καλούσατε την κυβέρνηση να καταλήξει γρήγορα σε μια συμφωνία γιατί οι συνεχείς καθυστερήσεις προκαλούσαν όλο και μεγαλύτερες απαιτήσεις των δανειστών. Τώρα που η αξιολόγηση «κλείνει» εγκαλείτε την κυβέρνηση ότι «έδωσε πολλά και πήρε λίγα». Αν κάνατε εσείς αυτή τη διαπραγμάτευση τί λιγότερο θα δίνατε και τί περισσότερο θα μπορούσατε να πάρετε;

Η προηγούμενη κυβέρνηση, παρά τα όποια λάθη της, είχε καταφέρει να ανατάξει κατά μεγάλο μέρος την πραγματική οικονομία και να την οδηγήσει το 2014 στην ανάπτυξη. Ακόμη και η συζήτηση σχετικά με το email Χαρδούβελη γινόταν για μέτρα λιγότερα σε ύψος του ενός δισ. ευρώ, τα οποία δεν μπορούν να συγκριθούν με την «φοροκαταιγίδα» που έρχεται και το συνολικό κόστος που προσεγγίζει τα 10 δισ. ευρώ, νέων και δυνητικών μέτρων, ενώ δεν υπήρχε καν ζήτημα νέου ασφαλιστικού. Τότε, μιλούσαμε για οριακές «διορθώσεις» στη δημοσιονομική πολιτική και η πολιτική που εφαρμοζόταν έτεινε πλέον στην κατεύθυνση της μείωσης των φορολογικών βαρών. Σας υπενθυμίζω ότι ο ΦΠΑ στην εστίαση είχε μειωθεί στο 13% και πλέον εκτοξεύεται στο 24%. Αλλά και ενώ κυβερνούσαν ήδη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, προειδοποιούσαμε ευθέως ότι κάθε ημέρα καθυστέρησης στη συμφωνία αυξάνει το κόστος. Δυστυχώς δεν εισακουσθήκαμε και τα βάρη στην οικονομία, εξαιτίας της πολιτικής της κυβέρνησης και των όσων κωμικοτραγικών έγιναν πέρσι το καλοκαίρι, πολλαπλασιάσθηκαν. Συνεπώς, θα ήταν εντελώς διαφορετική η βάση της συζήτησης και θα ήταν πολύ μικρότεροι οι αριθμοί, σε μία δική μας διαπραγμάτευση.

Η συμφωνία για την αναδιάρθρωση του χρέους, όπως αυτή περιγράφεται στην απόφαση του Eurogroup, γιατί δεν σας βρίσκει σύμφωνους; Σας άκουσα να λέτε ότι είναι λάθος διαπραγματευτικά να προτάσσει κανείς το ζήτημα του χρέους. Γιατί είναι λάθος;

Καταρχήν, παρά τα όσα προπαγανδιστικά υποστηρίζει η κυβέρνηση Τσίπρα και με βάση τα σημερινά δεδομένα τουλάχιστον, ρητή δέσμευση για αναδιάρθρωση του χρέους δεν υπάρχει. Αυτό που σίγουρα υπάρχει – και μένει να αποσαφηνιστούν οι όροι στο Eurogroup της 24ης Μαϊου – είναι μία πρόβλεψη για ρύθμιση του χρέους, με διευκόλυνση της αποπληρωμής του, το οποίο είναι ένα τελείως διαφορετικό ζήτημα. Άλλωστε, ανάλογη δέσμευση είχε αποσπάσει και η κυβέρνηση Σαμαρά, από το Νοέμβριο του 2012 ήδη. Ακόμα όμως και εάν, υποθετικά, υπάρξει ρητή συμφωνία για το χρέος, η πραγματική συμβολή στην πραγματική οικονομία θα είναι μηδενική σχεδόν, για ένα ζήτημα το οποίο ούτως ή άλλως ελάχιστα θα μας επηρεάσει μέχρι το 2023. Η εμμονή στο χρέος από την κυβέρνηση, όχι απλώς είναι ακατανόητη, αλλά είναι και επιζήμια, καθώς μας εγκλωβίζει ουσιαστικά στη διαπραγμάτευση, σε μία ατέρμονα συζήτηση για ένα ζήτημα που δεν είναι το κυρίαρχο στην παρούσα φάση για την οικονομία και τη χώρα.

Συνεπώς, τι θα έπρεπε να είχε προτάξει κατά τη γνώμη σας η κυβέρνηση αντί του χρέους;

Η κυβέρνηση θα έπρεπε για παράδειγμα να είχε προτάξει την χρηματοδότηση του ασφαλιστικού, με τη δημιουργία «κουμπαρά» από τα έσοδα των αποκρατικοποιήσεων, ώστε να μην «πνίγει» ασφαλισμένους και επιχειρήσεις με εξωφρενικές επιβαρύνσεις, οι οποίες δεν οδηγούν πιθανά. Παράλληλα θα έπρεπε να στραφεί στη δημιουργία ενός νέου παραγωγικού μοντέλου, φιλικού προς τις ιδιωτική οικονομία και στην προσέλκυση επενδύσεων και στην αξιοποίηση της φορολογίας ως επενδυτικού εργαλείου και όχι «τιμωρητικού», όπως σήμερα. Το μοντέλο της Κύπρου, η οποία κατάφερε να βγει από το μνημόνιο με φορολογικό συντελεστή 12,5% και ασφαλιστικές εισφορές μικρότερες από το 8% επί του εισοδήματος, οφείλει να αποτελέσει το παράδειγμά μας. Χωρίς αυτό το νέο μοντέλο, όσα μέτρα κι αν παρθούν, σύντομα στο ίδιο σημείο θα φτάσουμε. Πολύ φοβούμαι όμως, ότι με την σημερινή κυβέρνηση και τις ιδεοληψίες της είναι αδύνατον να υπάρξει ένα τέτοιο μοντέλο.

Πολλοί στο κόμμα σας υποστηρίζουν ότι τα δύσκολα για την κυβέρνηση βρίσκονται «μπροστά» στην υλοποίηση των μέτρων που συμφωνήθηκαν στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων. Εκτιμάτε ότι η κυβέρνηση θα μπορέσει να υπερβεί τις πιέσεις που θα δεχθεί από μια ενδεχόμενη ένταση των κοινωνικών αντιδράσεων.

Σίγουρο είναι ότι πολύ σύντομα η οικονομία θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο καθώς τα μέτρα αυτά είναι αδύνατον να εφαρμοστούν. Αλλά η μοναδική ικανότητα την οποία έχει επιδείξει η κυβέρνηση, είναι να εφαρμόζει στην πράξη το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, με διαφόρων ειδών τερτίπια και αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις εις βάρος της χώρας. Από αυτή την άποψη, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδειχθεί πιο παλιός από το «παλιό», στο οποίο αναφέρεται υποτιμητικά αλλά το αντιγράφει ή και το ξεπερνά. Χαρακτηριστικό είναι ότι μόλις σε 8 «πραγματικά» νομοθετήματα (δηλαδή πλην κυρώσεων διεθνών συμβάσεων κλπ) που έχει καταθέσει στη Βουλή αυτούς τους 16 μήνες η Κυβέρνηση, ενσωματώθηκαν περίπου 500 τροπολογίες Υπουργών και Βουλευτών της, χωρίς να υπολογίζονται καν αυτές των Βουλευτών των ΑΝΕΛ! Εκτιμώ ότι υπό το πρίσμα αυτό, της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης αξιοποίησης της κυβερνητικής θητείας προς όφελος των στελεχών του και της εξάντλησης ει δυνατόν της θητείας των βουλευτών του, θα συνεχίσει να πορεύεται και στο μέλλον, σε ένα καθεστώς αμοιβαίας «συνενοχής» . Βεβαίως, η κυβερνητική πλειοψηφία έχει ακόμα δύσκολα ορόσημα μπροστά της και δεν μπορεί να αποκλεισθεί κανένα ενδεχόμενο.

Εκτιμάτε ότι προσελκύει τον Κεντροδεξιό ψηφοφόρο η στρατηγική της γενικευμένης αντιπαράθεσης με τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει επιλέξει η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας;

Όπως έχει διαφανεί όλο αυτό το διάστημα, πλέον δεν συγκρούονται πολιτικά δύο κόμματα, ούτε καν δύο παρατάξεις. Συγκρούεται ο τριτοκοσμικός λαϊκισμός και η πολιτική εξαπάτηση από τη μία πλευρά, με την Ελλάδα της Ευρώπης, του μόχθου, της παραγωγής και της δημιουργίας από την άλλη. Στις συνθήκες που διαμορφώνονται, η Νέα Δημοκρατία δεν έχει άλλη επιλογή από το να κηρύξει πανστρατιά, ανάλογη με αυτή που κήρυξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974. «ΝΔ ή χάος» πρέπει να είναι το σύνθημά μας και με βάση αυτό οφείλουμε να διεκδικήσουμε την κατά το δυνατόν μεγαλύτερη κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, για να εφαρμόσουμε ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα για μία μεταμνημονιακή και ισχυρή Ελλάδα.