«Κύρωση του κρατικού προϋπολογισμού και των προϋπολογισμών ορισμένων ειδικών ταμείων και υπηρεσιών οικονομικού έτους 2008».Το πλήρες κείμενο της τοποθέτησής του έχει ως ακολούθως: 

«Ο Προϋπολογισμός, όπως ψηφίζεται από τη Βουλή των Ελλήνων, έχει τυπικά τη μορφή νόμου. Επί της ουσίας όμως είναι μια διοικητική πράξη. 

Σ’ αυτόν τον Προϋπολογισμό υπάρχει μια σημαντική διαφορά, μια σημαντική τροποποίηση στον τρόπο σύνταξης κι αυτό είναι κάτι που νομίζω ότι καταρχήν πρέπει να σημειωθεί πριν μπω στα επόμενα. Αναφέρομαι στο κομμάτι του Προϋπολογισμού που αφορά τη σύνταξή του ως μέθοδο παρακολούθησης προγραμμάτων και θα ήθελα ειλικρινά να το επαινέσω γιατί δίνει τη δυνατότητα μιας άλλης διαφάνειας και μιας άλλης αντίληψης. 

Είναι κάτι, το οποίο νομίζω ότι δεν είναι καθόλου αυτονόητο και περνάει στα ψιλά.

Παραδείγματος χάρη, για να συνεννοούμαστε, αν θυμάμαι καλά απέξω, το ποσό το οποίο αναφέρεται ως συνολική δαπάνη για την παιδεία είναι εφτά δισεκατομμύρια εξακόσια εξήντα εκατομμύρια. Τόσα είναι. Το αν φθάνουν ή δεν φθάνουν συζητιέται. 

Το ερώτημα όμως που απασχολεί τον ελληνικό λαό δεν είναι το αν είναι εφτά δισεκατομμύρια, οκτώ δισεκατομμύρια ή έξι δισεκατομμύρια. Αυτό που απασχολεί τον Έλληνα πολίτη είναι τι γνωστικό στόχο αγοράζει ο Έλληνας φορολογούμενος με το υστέρημά του, με εφτά δισεκατομμύρια εξακόσια εξήντα εκατομμύρια ευρώ. 

Πώς θα το μετρήσουμε αυτό το πράγμα; Οφείλουμε να το μετρήσουμε και να το αξιολογήσουμε. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο για την παιδεία. Συμβαίνει για όλα τα προγράμματα, τα οποία πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος από το υστέρημά του. 

Και εκεί υπάρχει μια ριζική, μια μεγάλη διαφορά δική μας, της Κυβέρνησης, και της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.Διότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση πάντοτε, διαχρονικά, και στο θέμα της παιδείας και σε όλα τα άλλα αρνήθηκε την αξιολόγηση.Το πρόβλημα που υπάρχει στη συζήτηση του προϋπολογισμού εδώ είναι ότι στην πραγματικότητα η Κυβέρνηση στερείται θεσμικού συνομιλητή. 

Υπάρχει από την άλλη πλευρά η Αριστερά. Η Αριστερά έχει έναν τρόπο σκέψης απολύτως σεβαστό, κατανοητό, όμως έναν τρόπο σκέψης που μας βρίσκει σε τελείως διαφορετική αντίληψη της ζωής και των πραγμάτων. 

Όμως, η Αξιωματική Αντιπολίτευση, που θα έπρεπε να είναι ο θεσμικός συνομιλητής μας, πολύ φοβούμαι να πω ότι βρίσκεται σε μια φάση απόλυτης στατικότητας σκέψης, για να μην πω οπισθοδρόμησης. Και αποφεύγω απόλυτα ενσυνείδητα να χρησιμοποιήσω τη λέξη «συντηρητική», γιατί θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι εδώ και να θυμόμαστε και λίγο τα ελληνικά.

Το «συντηρητικός», το οποίο επανειλημμένως χρησιμοποιείται με αρνητικό πρόσημο σε αυτήν την Αίθουσα, έχει ως αντίθετο τη σήψη, όχι την πρόοδο. 

Το αντίθετο της προόδου δεν είναι ο συντηρητισμός. Το αντίθετο της προόδου είναι η στάση ή η οπισθοδρόμηση. 

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. λοιπόν είναι στατικό και οπισθοδρομικό, όχι συντηρητικό.Θα μου πείτε «γιατί τα λες αυτά;». Πάμε να δούμε το ασφαλιστικό. Επιχαίρει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. διότι εννιά-δέκα-δώδεκα χιλιάδες άνθρωποι έχουν βγει στο δρόμο και διαμαρτύρονται εναντίον της ενοποίησης των ταμείων.

Ερώτημα: Στα δέκα σημεία για την επίλυση του ασφαλιστικού που έχει καταθέσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το πρώτο δεν είναι η ενοποίηση των ταμείων και μάλιστα σε τρία, ναι ή όχι;

Γιατί επιχαίρει, λοιπόν, όταν η κοινωνία ή κομμάτι της ή κάποιοι διαμαρτύρονται κατά δικής τους προγραμματικής θέσης; 

Έχουν επιστρέψει ίσως στον τρόπο σκέψης Γιαννίτση; Χωρίς αυτό να το λέω με αρνητικό πρόσημο.Είμαι σίγουρος ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν έχει καν διαβάσει το βιβλίο του κ. Γιαννίτση, το οποίο κατ’ ουσίαν απαξιώνει το νόμο Ρέππα, τον οποίο θεωρεί ως ένα νέρωμα και από την άλλη χαρακτηρίζει τα δέκα σημεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως νεοφιλελεύθερες τοποθετήσεις και στην ουσία, εν αγνοία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ως το σχέδιο της Παγκόσμιας Τράπεζας για το ασφαλιστικό. 

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., λοιπόν, βρίσκεται σε μια συνολική και καθολική σύγχυση. Η πραγματικότητα είναι ότι η τελευταία καθαρή προσπάθεια στο ασφαλιστικό ήταν ο ν. 284/1992 –αν θυμάμαι καλά τον αριθμό του- ο γνωστός ως νόμος Σιούφα. 

Ο νόμος Ρέππα ήταν ένα ιδιόρρυθμο νομοθέτημα, αποκύημα των εσωτερικών συμβιβασμών και ισορροπιών του τότε κυβερνώντος κόμματος.Η Νέα Δημοκρατία έχοντας τη δυστυχία να είναι κατ’ ουσίαν η μόνη δύναμη προόδου στο πολιτικό σκηνικό, σημαίνει αυτό ότι έχει λιγότερες υποχρεώσεις; Σημαίνει αυτό ότι έχει να αντιμετωπίσει λιγότερα προβλήματα; Με κανέναν τρόπο.

Κατ’ αρχήν, έχει να αντιμετωπίσει την κατηγορία ότι ο προϋπολογισμός αυτός και η πολιτική της είναι αντιλαϊκή.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κινείται σε μια λογική ομιλιών από όλους τους Βουλευτές, οι οποίοι θυμίζουν το λαϊκισμό της δεκαετίας του ’80, τη δαιμονοποίηση του κέρδους: οι κακοί επιχειρηματίες, τα κακά νομικά πρόσωπα που μειώνονται οι φορολογικοί συντελεστές, κ.λπ. κ.λπ.Σας αναφέρω τέσσερα γνωστά πράγματα, για να το ξεκαθαρίσουμε αυτό:Η αγροτική σύνταξη του ανασφάλιστου, τα 330 ευρώ. Αυτή η Κυβέρνηση το παρέλαβε αυτό το 2004 στα 170 ευρώ. Αφορά αυτό τους προνομιούχους; Το ΕΚΑΣ, 230 ευρώ. Το παρέλαβε το 2004 στα 130 ευρώ. Μήπως αφορά το ΕΚΑΣ τους προνομιούχους;

Το επίδομα ανεργίας το παρέλαβε η Κυβέρνηση περίπου στα 303 ευρώ. Θα πάει στα 404 ευρώ την 1η Ιανουαρίου 2008. Αφορά αυτό τους προνομιούχους; Το χαρτόσημο στις μισθώσεις, το 3,6%, αφορά μήπως αυτό τους προνομιούχους; Μήπως μισθώνουν κατοικίες οι προνομιούχοι; 

Το Εθνικό Ταμείο κατά της Φτώχειας πέρασε από την Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων μόλις προχθές. Μήπως αυτό αφορά τους προνομιούχους;Δεν είναι το πρόβλημα της Κυβέρνησης ότι νομοθετεί υπέρ των προνομιούχων. Αυτό δεν είναι καθόλου αλήθεια, το αντίθετο. Ποιο είναι το μείζον πρόβλημα της Κυβέρνησης; 

Ποιο είναι το μείζον πρόβλημα, αν θέλετε, της ελληνικής κοινωνίας σήμερα;Κατά την άποψη –και εδώ αναφέρομαι στον εαυτό μου- του ομιλούντος , το πρόβλημα είναι ο ευρύτερος δημόσιος τομέας. 

Ο χειρότερος εχθρός της Ελλάδας σήμερα –λυπάμαι που το λέω- είναι το ελληνικό κράτος, η ελληνική κρατική μηχανή. Μπορούμε να είμαστε περήφανοι για τις δαπάνες των Δ.Ε.Κ.Ο., κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; Μπορούμε; Πέρασε νόμος από εδώ, η Νέα Δημοκρατία τον πέρασε. Το καταφέραμε; Πολύ σχετικό και αυτό ίσως με κάθε επιείκεια.

Κοιτάξτε. Ο ελληνικός δημόσιος τομέας είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Οφείλουμε να το δούμε κατάματα. Αυτή οφείλει και πρέπει να είναι μια τεράστια μεταρρύθμιση, γιατί έτσι όπως λειτουργεί σήμερα είναι αυτός που πνίγει και εμποδίζει τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου.Θα μου πείτε, ποιο είναι το φάρμακο; Κοιτάξτε. 

Οι μεγάλες αρρώστιες δεν αντιμετωπίζονται με ασπιρίνες. Κατά την άποψη του ομιλούντος –και τελειώνω εδώ- θα πρέπει κάποια στιγμή κατάματα να αντιμετωπίσουμε κάτι, το οποίο στο τέλος θα γίνει. Και όταν θα γίνει, θα χαιρετιστεί, ίσως, σαν τη μεγαλύτερη μεταρρύθμιση στην Ελλάδα τον 21ο αιώνα, όταν το ανάποδο χειροκροτήθηκε ως τεράστια μεταρρύθμιση του Ελευθερίου Βενιζέλου. 

Κάποια στιγμή θα πρέπει να τροποποιηθεί η σχετική διάταξη του Συντάγματος και να αρθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων.

Σας ευχαριστώ πολύ.»