Ο Βουλευτής αφού αναφέρθηκε σε μια σειρά από οικονομικά στοιχεία, έθεσε μια σειρά ζητημάτων που αφορούν στον έλεγχο της κατάρτισης και ελέγχου του προϋπολογισμού από την Βουλή, στο ζήτημα του ελέγχου της διαφάνειας της δημοσιονομικής διαχείρισης και του ρόλου της νομοθετικής εξουσίας.

Η τοποθέτηση του Νίκου Δένδια για τα πιο πάνω θέματα έχει ως ακολούθως:«…Κατά συνέπεια, ο μη έλεγχος από τη νομοθετική εξουσία είναι κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Πώς να το αντιμετωπίσουμε; Πώς να αντιμετωπίσουμε τη διαφάνεια της δημοσιονομικής διαχείρισης; Θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι εγώ δεν θα το απομόνωνα σαν ζήτημα. 

Με μεγάλη προσοχή άκουσα και τον κ. Δραγασάκη, του οποίου τις απόψεις τιμώ και, άλλωστε, είχαμε μακρά συνεργασία στο πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης. Δεν θα το απομόνωνα σαν ζήτημα.

Δεν θα απομόνωνα, δηλαδή, το ζήτημα ελέγχου της διαφάνειας της δημοσιονομικής διαχείρισης, αλλά θα το έβαζα στο ευρύτερο πλαίσιο του ρόλου της νομοθετικής εξουσίας, του ελεγκτικού του ρόλο εάν θέλετε μέσα στο σύστημα σήμερα.Θέλετε να το διευρύνουμε, λοιπόν, λίγο και να εκμεταλλευτούμε και λίγο το χρόνο που μας μένει με ένα πιο χρήσιμο τρόπο; Από τι απειλείται σήμερα το δίκαιο, η έννομη τάξη, στην Ελλάδα; Τι είναι αυτό που τα επηρεάζει; Θα μου πείτε, η πολυνομία, η έλλειψη κωδικοποίησης των νόμων.

Εντάξει, αυτά τα έχουμε πει.Έχουμε εξετάσει ποτέ το ρόλο του ευρωπαϊκού δικαίου, όπως αυτός εισάγεται στην ελληνική έννομη τάξη; Τον έχουμε κοιτάξει; Έχουμε δει το πώς έρχονται οι οδηγίες μέσα στο σύστημα της ελληνικής έννομης τάξης; Έχουμε εξετάσει το πρόβλημα που σιγά-σιγά και σταδιακά δημιουργείται μέσα από την ιδιόρρυθμη νομοθετική εξουσία που ασκείται στο Συμβούλιο των Υπουργών; Τι γίνεται;

Όπως ξέρετε, η ουσία της νομοθετικής λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία ανήκουμε και το δίκαιο της οποίας -για λόγους που δεν έχει έννοια να πούμε και να συζητήσουμε τώρα- είναι υπέρτερο του εγχωρίου δικαίου, ασκείται κατ’ ουσίαν –κατά τα 2/3 περίπου, για να πάμε σε λίγο άγαρμπα ποσοστά- όχι μέσα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο έχει μια νομιμοποίηση, αλλά από το Συμβούλιο των Υπουργών. 

Στο Συμβούλιο των Υπουργών μετέχει Υπουργός. Ο Υπουργός μετέχει της εκτελεστικής εξουσίας. Άρα, στο ευρωπαϊκό επίπεδο, που είναι το υπέρτερο, η νομοθετική εξουσία ασκείται από εκπρόσωπο της εκτελεστικής εξουσίας. 

Πώς αντιμετωπίζεται, λοιπόν, όλο αυτό σαν σύνολο;Και για να το φέρουμε ξανά στην εγχώρια έννομη τάξη και για να πάμε ξανά στην κουβέντα της διαφάνειας, η διαφάνεια, ο έλεγχος πού πρέπει να οδηγήσουν; Κατά τη δική μου άποψη, σε μια πάρα-πάρα πολύ μεγάλη κουβέντα για το ρόλο του Κοινοβουλίου και το ρόλο της νομοθετικής εξουσίας.

Μια κουβέντα που υπερβαίνει, αν θέλετε, κατά πολύ τη συζήτηση στο πλαίσιο ενός απλού απολογισμού, μια κουβέντα που δεν μπορεί παρά να χρησιμοποιηθεί απλώς σαν μια αφορμή για να μετατρέψει κανείς μια απόλυτα τυπική και προβλέψιμη συζήτηση σε μια ουσιαστική, αν είναι δυνατόν, ανταλλαγή απόψεων πάνω στα μεγάλα προβλήματα, τις προκλήσεις, αν θέλετε –για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση του συρμού- που αντιμετωπίζει η έννομη τάξη στη χώρα. 

Μια συζήτηση για το ποιον πραγματικά ρόλο πρέπει να παίζει το Κοινοβούλιο και όχι μόνο ως προς τη διαφάνεια της διαχείρισης, διότι αυτό είναι ένα σημαντικό πολιτικό και όχι διαχειριστικό κομμάτι, το οποίο με κανέναν τρόπο δεν είναι το μόνο και, εάν θέλετε, με κανένα τρόπο δεν είναι και το υπέρτερο.

Αντιμετωπίζουμε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μια πρόκληση. Μια πρόκληση της σαφέστατης συρρίκνωσης της νομοθετικής εξουσίας είτε στον ελεγκτικό της ρόλο είτε στο νομοθετικό της ρόλο και μιας ουσιαστικής αλλαγής του πολιτεύματος όχι φανερής μέσα από διάλογο, αλλά μέσα από την ίδια την αυτόνομη λειτουργία των μηχανισμών και ιδίως της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Θεωρώ, λοιπόν –και τελειώνω μ’ αυτό- ότι όλες οι παρατηρήσεις για τη διαφάνεια και τη διαχείριση κακώς στρέφονται εναντίον της Κυβέρνησης. 

Και αυτό το οποίο θα περίμενα πραγματικά από την Αντιπολίτευση, Μείζονα και Ελάσσονα, είναι να μπούμε σε μια πρόταση νοήμονος διαλόγου για τα μεγάλα και τα σημαντικά που πραγματικά δρουν και θα δράσουν ως προκλήσεις τα επόμενα χρόνια και να αποφύγουμε και να συνεχίσουμε να αποφεύγουμε στην πορεία αυτής της νέας Βουλής τη μιζέρια πάνω σε σημεία απλής διαχείρισης που τελικά πολύ λίγη σημασία έχουν.»