Με την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του νέου μνημονίου, η κυβερνητική πλειοψηφία διακηρυγμένα περατώνει την «περίοδο της αυταπάτης».
Παρά όμως την «πανηγυρική» διάσταση την οποία επιχειρεί να προσδώσει η κυβέρνηση στην επίτευξη της συμφωνίας και στην ψήφιση του πολυνομοσχεδίου από τη Βουλή, καθίσταται πλέον σαφές, πέραν όλων των άλλων, ότι εξαντλείται η ικανότητα της κοινωνίας για την απόδοση φόρων και εισφορών.
Αυτό το οποίο συνέβη είναι ότι η κυβερνητική πλειοψηφία επιβίωσε προσωρινά, από ακόμα μία κρίση, την οποία η δική της αβελτηρία προκάλεσε, αυξάνοντας σε δυσθεώρητα ύψη τον λογαριασμό εις βάρος της χώρας, της πραγματικής οικονομίας αλλά και των φορολογουμένων.
Με τον τρόπο αυτό όμως, φοβούμαι ότι απλώς συντηρείται μία αρρωστημένη κατάσταση, η οποία ουδόλως βοηθά την επιστροφή της χώρας στην ανάπτυξη και αυξάνονται οι πιθανότητες μίας νέας υποτροπής η οποία με τη σειρά της θα οδηγήσει στη διαιώνιση ενός φαύλου κύκλου.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, συνιστά συνταγματική και θεσμική υποχρέωση της Νέας Δημοκρατίας η διατύπωση μίας νέας συνολικής αναπτυξιακής πρότασης για μία Μεταμνημονιακή Ελλάδα.
Οι άξονες αυτής της πρότασης, θα πρέπει να είναι:
Α. Λιγότεροι φόροι και ασφαλιστικές εισφορές. Δεν υφίσταται σοβαρή πιθανότητα ανάκαμψης με το υπάρχον καθεστώς υπερφορολόγησης. Η χώρα πρέπει να στοχεύσει σε ένα απλό σύστημα, με ενιαίο ποσοστό φόρου που δεν θα υπερβαίνει το 20% και με ασφαλιστικές εισφορές που δεν θα υπερβαίνουν το 10%. Η Κύπρος βγήκε από το μνημόνιο με φορολογικό συντελεστή 12,5 % και εισφορές 7,8%.
Β. Καλύτερο και μικρότερο Κράτος, με εκσυγχρονισμό της λειτουργίας του και οικονομίες κλίμακας στις δαπάνες του. Από το περίπου 32% των εξωμισθολογικών δαπανών του Δημοσίου, μπορεί να υπάρξει εξοικονόμηση ενός 10% τουλάχιστον. Όπως επανειλημμένα έχω επισημάνει, μόνο από την λειτουργία του Ενιαίου προγράμματος προμηθειών του Δημοσίου, το οποίο η Κυβέρνηση έχει εγκαταλείψει, μπορεί να υπάρξει σημαντική συμπίεση στις λειτουργικές δαπάνες του Κράτους.
Γ. Ένα διαφορετικό οικονομικό αφήγημα που περιλαμβάνει την ενίσχυση της καινοτομίας, της εξωστρέφειας και της νεανικής επιχειρηματικότητας, όπως ο σχεδιασμός που είχε γίνει το διάστημα που διατέλεσα Υπουργός Ανάπτυξης, καθώς την ορθή λειτουργία των κανόνων ανταγωνισμού και την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας σε συγκεκριμένους τομείς (π.χ. τουρισμός, ποιοτικά αγροτικά προϊόντα, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας). Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξουν επενδύσεις και να αντιμετωπισθεί το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας.
Δ. Μία νέα ολιστική θεώρηση της Ασφάλειας του Εθνικού Χώρου που θα περιλαμβάνει τη συνολική αντιμετώπιση των προβλημάτων ελέγχου των Συνόρων της Δημόσιας Τάξης και του Σωφρονιστικού Συστήματος.
Ε. Αντιμετώπιση των θεσμικών δυσλειτουργιών στο χώρο της Δικαιοσύνης. Χωρίς μια αξιόπιστη και λειτουργικά επαρκή Δικαιοσύνη, το κράτος δεν μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες Οικονομικής Ανάπτυξης.
ΣΤ. Μια σύγχρονη αντιμετώπιση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών. Στο ζήτημα αυτό πέραν των άλλων, τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται βάρβαρα από την κυβέρνηση στο όνομα μίας δήθεν ανθρωπιστικής πολιτικής ανοιχτών συνόρων. Η ασφαλής Ελλάδα, εφ’ όσον επιτευχθεί αυτός ο στόχος καθίσταται αφ΄ εαυτής τεράστιο «όπλο» διαπραγμάτευσης στη σημερινή κλυδωνιζόμενη Ευρώπη.
Ζ. Έμφαση στην αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων των πολιτών ιδίως των λαϊκών στρωμάτων, τα οποία υφίστανται σε μεγαλύτερο βαθμό τις συνέπειες της κρίσης. Εξάλειψη των διαλυτικών φαινομένων που παράγει η πολιτική της σημερινής Κυβέρνησης στους τομείς αιχμής της Παιδείας και της Υγείας.
Η Νέα Δημοκρατία, υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, εκ των πραγμάτων καλείται να υπερβεί τα όρια της κεντροδεξιάς και να ηγηθεί μιας συνολικής κινηματικής, θα τολμούσα να πω, προσπάθειας η οποία θα απαντά μαζί με την κοινωνία, στο θεμελιώδες αίτημα δημιουργίας μίας αξιόπιστης ευρωπαϊκής και μεταμνημονιακής Ελλάδας. Έχουμε την υποχρέωση να καταστήσουμε σαφές ότι πλέον η κύρια διαίρεση δεν είναι ανάμεσα σε δύο κόμματα ή σε δύο παρατάξεις, Το σημείο πολιτικού διαχωρισμού βρίσκεται ανάμεσα στον τριτοκοσμικό λαϊκισμό και την πολιτική εξαπάτηση από την μία πλευρά και στην Ελλάδα της Ευρώπης, του μόχθου, της παραγωγής και της δημιουργίας από την άλλη. Αυτή την Ελλάδα της παραγωγής πρέπει να δημιουργήσουμε και την πρόταση για αυτή την Ελλάδα οφείλουμε να υποβάλλουμε στη βάσανο του δημόσιου διαλόγου και τελικά στην κρίση των Ελλήνων Πολιτών.