Πώς ήταν η κατάσταση στα Εξάρχεια επί θητείας σας; Τι μέτρα λάβατε για να τη διαχειριστείτε;

Όταν ανέλαβα καθήκοντα ως Υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, τον Ιούνιο του 2012, η κατάσταση δεν ήταν καθόλου καλή. Η απουσία πολιτικής βούλησης είχε οδηγήσει σε φαινόμενα παντελούς απουσίας του Κράτους και σε φαινόμενα «άβατου», όπως συμβαίνει δυστυχώς και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. 

Με μέτρα της Ελληνικής Αστυνομίας, όπως η εκ νέου απόδοση στο κοινωνικό σύνολο της «Βίλας Αμαλία» (η οποία λειτουργεί πλέον ως δημόσιο σχολείο) και της οικίας της Μαρίας Κάλλας, αλλά και με άλλες επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιοχή, οι ταραξίες στερήθηκαν τον ζωτικό τους χώρο και των ορμητηρίων τους. 

Σε συνδυασμό με τις συχνές αστυνομικές επιχειρήσεις στην περιοχή των Εξαρχείων, στάλθηκε το μήνυμα ότι η ασυδοσία έλαβε τέλος. Γεγονός που είχε αντίκτυπο και στην κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας συνολικά, καθώς το διάστημα από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι τον Ιούνιο του 2014, παρά την μεγάλη κοινωνική και πολιτική ένταση, τα επεισόδια μειώθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Παράλληλα, σταμάτησε το «έθιμο» των καταστροφών δημόσιων και ιδιωτικών κτιρίων. 

Δεν υποστηρίζω φυσικά ότι λύθηκαν όλα τα προβλήματα. Έγινε όμως ένα πολύ μεγάλο βήμα για την εμπέδωση της νομιμότητας.

Ποιο θεωρείτε ότι είναι το πρόβλημα σήμερα στα Εξάρχεια; Γιατί δεν λύνεται; Τι παρεμβάσεις χρειάζονται για να λυθεί;

Το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι ότι η Κυβέρνηση αδιαφορεί – στην καλύτερη περίπτωση – για τα όσα συμβαίνουν στα Εξάρχεια. 

Χωρίς να υπάρχει η πολιτική βούληση είναι αδύνατον η Ελληνική Αστυνομία να εφαρμόσει ένα επιχειρησιακό σχέδιο αποκατάστασης της νομιμότητας. Φτάσαμε στο σημείο να έχει συγκροτηθεί μία de facto ένοπλη «πολιτοφυλακή» στην περιοχή η οποία παρελαύνει μάλιστα με τα όπλα ανά χείρας, αλλά και να υπάρχει ένα διαρκές ξεκαθάρισμα λογαριασμών με εμπόρους ναρκωτικών, χωρίς η Κυβέρνηση να ενοχλείται!

Με αυτή τη λογική είναι αδύνατον φυσικά να λυθούν τα προβλήματα. Ενδεχομένως να χρειάζονται και οικιστικές ή άλλου είδους παρεμβάσεις, όπως π.χ. η μετατροπή του ΕΜΠ σε μουσειακό χώρο, σε συνδυασμό με τα σχέδια για επέκταση του Αρχαιολογικού Μουσείου, ώστε να υπάρξουν νέες δραστηριότητες στην περιοχή. 

Αν δεν υπάρχει πολιτική βούληση όμως δεν μπορεί να γίνει τίποτα και αυτό αποβαίνει εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων της περιοχής, οι οποίοι είναι και τα μεγάλα θύματα της συγκεκριμένης κατάστασης.

Είναι τα Εξάρχεια άβατο ή μήπως αποτελούν άβατο μόνο για πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες;

Απ’ όσο γνωρίζω είναι άβατο ακόμη και για δημοσιογράφους. 

Ας μην ξεχνάμε ότι είχαν αναρτηθεί αφίσες με φωτογραφίες δημοσιογράφων της τηλεόρασης πριν αρκετά χρόνια, οι οποίοι «καταζητούντο»! Αλλά ας μην σταθούμε στο ποιους αφορά το άβατο.

Από μόνη της η συγκεκριμένη έννοια στην καρδιά της πρωτεύουσας του κράτους συνιστά ένα απαράδεκτο φαινόμενο και παραπέμπει σε μία λογική που όχι απλώς δεν είναι αντιεξουσιαστική, αλλά είναι βαθύτατα αυταρχική. 

Ουδείς επιθυμεί την αστυνομοκρατία ή να υπάρχει μία συνεχής αιτία εντάσεων. 

Αλλά δεν είναι δυνατόν σε συγκεκριμένη περιοχή να μην εφαρμόζονται οι νόμοι του Κράτους Δικαίου και για αυτόν ακριβώς τον λόγο να μετατρέπεται σε άσυλο πάσης φύσεως παραβατικών στοιχείων.