Ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος και Βουλευτής Β’ Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας, Νίκος Δένδιας, μίλησε σήμερα το μεσημέρι κατά τη συζήτηση του θέματος “Το θέμα της πόλωσης της πολιτικής ζωής της χώρας : Ο δρόμος για την εθνική συνεννόηση” στο πλαίσιο του τρίτου οικονομικού φόρουμ των Δελφών, στο ξενοδοχείο Αμαλία.

Ο κ. Δένδιας μεταξύ άλλων ανέφερε κατά την ομιλία του :

Η πόλωση συντηρητικοποιεί την κοινωνία, εγκλωβίζει τη σκέψη, συρρικνώνει την κοινή λογική, ισχυροποιεί το κομματικό συμφέρον, τη συντεχνία, εμπεδώνει παλιές-αναχρονιστικές νοοτροπίες, οδηγεί σε ακινησία και, εν τέλει, στην παρακμή της κοινωνίας.

Για ορισμένους η πόλωση απλώς υπηρετεί τον αγώνα επιβίωσης, επικράτησης και νομής της εξουσίας.

Η πρακτική αυτή σήμερα είναι πιο έκδηλη από ποτέ: Μεθοδευμένα η πολιτική ζωή δηλητηριάζεται με ύβρεις, συκοφαντίες -ακόμα και σκευωρίες- για να παγιωθούν εκλογικές δυνάμεις και να συσπειρωθούν ομάδες ψηφοφόρων.

Το αποτέλεσμα, πέραν του διχασμού της κοινωνίας, είναι η περαιτέρω απαξίωση του πολιτικού συστήματος και η επικράτηση του λαϊκισμού.

Για να αναστραφεί το αρνητικό -σήμερα νοσηρό- κλίμα και να επικρατήσει η μετριοπάθεια, οι ενωτικές προτάσεις, το ήπιο πολιτικό περιβάλλον, απαιτείται η ελάχιστη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων σε βασικούς τομείς πολιτικής.

Ωστόσο, η εθνική συνεννόηση δεν είναι κάτι το αόριστο και νεφελώδες. Είναι μια συγκεκριμένη πολιτική αντίληψη, που προκύπτει από μια συγκεκριμένη πολιτική κουλτούρα. Δεν προκύπτει ξαφνικά και από το πουθενά. Οικοδομείται και βασίζεται πάνω σε απτά και μετρήσιμα επιτεύγματα, που είναι το αποτέλεσμα μιας εθνικο-ενωτικής συμπεριφοράς.

Δυστυχώς, το πολιτικό σύστημα και οι πολίτες της χώρας μας δεν είναι διαπαιδαγωγημένοι στις έννοιες της συναίνεσης και του πολιτικού διαλόγου. Υπό τις παρούσες δε συνθήκες, η εθνική συνεννόηση φαντάζει ανέφικτη.

Πάνω σε ποια βάση θα οικοδομηθεί η εθνική συνεννόηση όταν, μεταξύ των βασικών κομμάτων, μεσολαβεί μια ιδεολογική άβυσσος;

Παράδειγμα 1: η καθιέρωση του επιχειρείν ως κύριου μοχλού ανάπτυξης της οικονομίας προϋποθέτει την απο-δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας στη συνείδηση μέρους της κοινωνίας. Πώς μπορεί να επιτευχθεί όταν η Αριστερά επί δεκαετίες πολεμούσε την ιδιωτική πρωτοβουλία και ως κυβέρνηση θέτει αναχώματα στις επενδύσεις;

Παράδειγμα 2: η εμπέδωση του αισθήματος ασφάλειας στους πολίτες ως προϋπόθεση ελευθερίας στην σύγχρονη κοινωνία. Ποιος ο ρόλος της αστυνομίας στην προστασία της ζωής και περιουσίας, πώς μπορεί να επιτευχθεί όταν η κυβέρνηση της Αριστεράς επιδεικνύει απροκάλυπτα ανοχή στη βία;

Παράδειγμα 3: η χάραξη εθνικής στρατηγικής κοινής γραμμής στα εθνικά θέματα. Ακόμη και στο Σκοπιανό που θα μπορούσε να υπάρξει πεδίο σύγκλησης και συνεννόησης η κυβέρνηση επέλεξε τον δρόμο της μυστικής διπλωματίας χωρίς οιονδήποτε διάλογο με την αντιπολίτευση.

Ο διάλογος προς την ελάχιστη συναίνεση προϋποθέτει, πέραν της ειλικρίνειας, την αποσαφήνιση από το πολιτικό σύστημα προς την κοινωνία του θεμελιώδους ερωτήματος της κατεύθυνσης που πρέπει να ακολουθηθεί για την Ελλάδα των επόμενων δεκαετιών: Τελικά, επιθυμούμε μια δυτικού τύπου δημοκρατία με ισχυρό θεσμικό πλαίσιο ή τη «Μαδουροποίηση» της κοινωνίας;