«Δεν είχα αντιληφθεί ότι τελείωσε ο μακρύτατος κατάλογος των συναδέλφων γιατί έχω πάντοτε την άποψη ότι ο Υπουργός πρέπει να ακούει τις απόψεις όλων των συναδέλφων πριν διατυπώσει την ολοκλήρωση της σκέψης του. Θα ήθελα και πάλι να ξεκινήσω την καταληκτική τοποθέτησή μου ευχαριστώντας όλους τους συναδέλφους και τις συναδέλφους για τη συμμετοχή τους στη συζήτηση και μάλιστα για το γεγονός ότι διεξήχθη ένας εκτεταμένος διάλογος, σε ένα απολύτως ήρεμο κλίμα, για ένα θέμα το οποίο πολλάκις στο παρελθόν έχει δημιουργήσει σ΄αυτή την αίθουσα και εντάσεις και αντεγκλήσεις και έχει δημιουργήσει και την ανάγκη τοποθετήσεων σε υψηλούς τόνους. Είναι ευχής έργον ότι κάτι τέτοιο δεν έγινε και δεν χρειάστηκε να γίνει. Μπορέσαμε να συζητήσουμε ήρεμα μεταξύ μας.
Έχουν μιλήσει οι συνάδελφοι για τα άρθρα του νομοθετήματος και ιδίως ο επιμελής εισηγητής της πλειοψηφίας ο κ. Βλαχογιάννης, ο οποίος εκτενώς τοποθετήθηκε. Δεν έχω κανένα λόγο να σας ταλαιπωρήσω επαναλαμβάνοντας αυτά που με ακρίβεια και σοβαρότητα ο ίδιος διατύπωσε. Θα ήθελα απλώς να σας πω δύο πράγματα ως συνέχεια της χθεσινής μου τοποθέτησης επί της αρχής.

Κυρίες και κύριοι,

Η απόδοση των Ελλήνων Αστυνομικών προς την ελληνική κοινωνία το τελευταίο χρονικό διάστημα, τους τελευταίους 18 μήνες που έχω την εξαιρετική τιμή να είμαι πολιτικός τους προϊστάμενος, υπήρξε εντυπωσιακή όσον αφορά τα αποτελέσματά της. Και της αξίζει η ευγνωμοσύνη του κοινωνικού συνόλου. Διότι κατάφεραν να παρέχουν αυτές τις υπηρεσίες σε ένα ιδιαίτερα δυσμενές κλίμα. Ιδιαίτερα δυσμενές οικονομικά γι΄αυτούς, αλλά και ιδιαίτερα δυσμενές υπό τις συνθήκες που επικρατούσαν στην ελληνική κοινωνία. Συνθήκες, που ευνοούσαν την αύξηση, την ανάπτυξη, όχι τη μείωση της εγκληματικότητας. Και σας είπα και την άλλη φορά ότι από το 2011 μέχρι σήμερα υπάρχει μείωση του μέσου δείκτη εγκληματικότητας άνω του 30% – 16% με 17% από το 2012 στο 2013. Αυτό δεν έγινε παρά με τον ιδρώτα, αλλά και με το αίμα -γιατί θρηνήσαμε και νεκρούς- του Έλληνα και της Ελληνίδας Αστυνομικού. Και πράγματι, το είπε ο Πρόεδρος, ο κ. Κακλαμάνης προηγουμένως, θα το επαναλάβω: Δεν υπάρχει κλάδος Έλληνα εργαζόμενου, ο οποίος να έχει θρηνήσει περισσότερα θύματα τα τελευταία χρόνια. Από το 1984 μέχρι σήμερα –εάν δεν με απατάει η μνήμη μου- η Ελληνική Αστυνομία έχει θρηνήσει πάνω από 120 νεκρούς σε ώρα καθήκοντος. Δεν υπάρχει ανάλογο τέτοιο. Και κατά συνέπεια τους ανήκει ο σεβασμός της κοινωνίας. Μπορεί να έχουμε ιδεολογικές διαφορές με το σύστημα με ο,τιδήποτε. Το σέβομαι απολύτως. Όμως είναι διαφορετικό και πρέπει να το διαχωρίζουμε.

Από εκεί και πέρα δε, ήταν πολύ ενδιαφέροντα τα όσα λέχθηκαν και για την Πυροσβεστική και για την Πολιτική Προστασία. Θέλω και εδώ να θυμίσω ότι και ο Έλληνας Πυροσβέστης στη σεζόν που πέρασε υπό δυσχερείς συνθήκες πέτυχε εξαιρετικά αποτελέσματα. Μείωση κατά 50% -κυρίες και κύριοι- των καμμένων εκτάσεων. Αυτά δεν είναι αυτονόητα πράγματα.

Όμως σας είπα και σας ξαναλέω και νομίζω αναγνωρίστηκε περίπου από όλους όσοι μίλησαν, το υπάρχον μοντέλο και στην Αστυνομία και στην Πυροσβεστική και στην Πολιτική Προστασία -δεν λέω το μοντέλο στο Υπουργείο, διότι το Υπουργείο δεν είχε μοντέλο- έχει εκμετρήσει το ζην. Εάν δεν πάμε σε μεταρρύθμιση, σε βαθιά μεταρρύθμιση, δεν υπάρχει ελπίδα. Πρέπει να αλλάξει το μοντέλο. Δεν μπορούμε να ζούμε όπως υπήρχε η Αστυνομία το 1960, το 1950. Διότι για αυτό το οργανωτικό μοντέλο συζητάμε σήμερα. Δεν συζητάμε για το ΄84. Το ΄84 έγινε η συγχώνευση. Κυρίες και κύριοι, αυτή είναι η πραγματικότητα.

Θα σας πω έναν άλλο αριθμό που δεν σας είπα στην πρωτολογία μου. Υπάρχει ένας τρόπος μέτρησης των ανθρωποωρών που διατίθενται πίσω στον πολίτη σε σχέση με ό,τι παίρνει από τα στελέχη της κάθε Αστυνομίας στον κόσμο. Ένας αποδεκτός όρος, ένα αποδεκτό ποσοστό είναι της τάξεως του περίπου 20%. Δηλαδή από κάθε 100 ανθρωποώρες τις οποίες παίρνει η Ελληνική Αστυνομία από τα στελέχη της, το 20% να αποδίδονται σε ορατές υπηρεσίες ασφάλειας στους πολίτες. 20%. Θα μου πείτε, «είναι λίγο». Ξέρετε πόσο είναι το ποσοστό αυτό στην Ελληνική Αστυνομία; 9,2%. Γιατί είναι 9,2%; Γιατί το όλο σύστημα είναι γραφειοκρατικό, υδροκέφαλο και αντιπαραγωγικό. Έχουμε 4.000 άτομα –σας το ξαναείπα- σε Επιτελεία, σε επιτελικές θέσεις. Όχι σε θέσεις γραφειοκρατίας, σε επιτελικές θέσεις. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Έχουμε επίσης μία Ασφάλεια. Ο Κλάδος Ασφάλειας -αυτή τη στιγμή δεν είναι Κλάδος, θα γίνει Κλάδος- έχει 9.600 άτομα. Ο αριθμός αυτός είναι εκπληκτικός. Εκπληκτικός. Είναι περίπου μία φορά πάνω από ό,τι χρειάζεται σ΄ ένα μοντέλο τέτοιο, πληθυσμιακό, για να υπηρετήσει την κοινωνία. Οι μέσοι όροι μας; Ένας προς 195. Δεν έχουμε λίγους αστυνομικούς. Έχουμε αστυνομικούς κακά τοποθετημένους. Και βεβαίως ακούστηκε ότι γι αυτό φταίει ότι υπηρετούν στα ΜΑΤ. Δεν πρόκειται να σας πω πόσοι ακριβώς υπηρετούν στα ΜΑΤ, αλλά σας διαβεβαιώ ότι ο αριθμός είναι πολύ μικρός. Και δεν έχει καμία σχέση με τη «διαστροφή» αυτού του μοντέλου. Το πρόβλημα της Ελληνικής Αστυνομίας, όπως και της Πυροσβεστικής, είναι τα επάλληλα επίπεδα διοίκηση ς, τα οποία δεν αντέχουν σε καμία λογική. Το υπάρχον νομοθέτημα, αυτό ως ένα βαθμό σημαντικό το εξυγιαίνει και κυρίως δημιουργεί αυτήν την κατάσταση που μπορεί αύριο να οδηγήσει και στην μετατροπή του βαθμολογίου και σε μία άλλη μορφή προσοντολογίου .

Και έρχομαι σε αυτό το οποίο είναι σημαντικό και πρέπει να σας το πω: αυτό το νομοθέτημα μόνο του δεν στέκει. Και εγώ είμαι της άποψης ότι θα έπρεπε να είναι πιο περιληπτικό. Καταρχήν σέβομαι απόλυτα την κριτική που ασκήθηκε από την ΔΗΜ.ΑΡ. σε αυτό το σημείο. Πρέπει να υπάρξει μία σειρά από Προεδρικά Διατάγματα. Γιατί Προεδρικά Διατάγματα; Για να μπαίνουν στον έλεγχο συνταγματικότητας του Συμβουλίου της Επικρατείας. Γι’ αυτό Προεδρικά Διατάγματα και όχι Υπουργικές Αποφάσεις, για τα οποία επίσης κανένα πρόβλημα δεν έχω να καθίσουμε να τα συζητήσουμε. Σας θυμίζω ότι πριν ξεκινήσει αυτή η διαδικασία ζήτησα και πήγα στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής και κάναμε μια συζήτηση για όλα αυτά, όπως κάναμε και μια συζήτηση για την μετανάστευση. Και σας θυμίζω ότι υπήρχε, παρότι ελέγχθη ότι δεν υπήρχε, διάλογος επ’ αυτού του νομοθετήματος στις διαφορετικές εκδοχές του, δηλαδή ένα κομμάτι για την Αστυνομία, ένα κομμάτι για την Πυροσβεστική, ένα κομμάτι για την Πολιτική Προστασία. Γίνεται διάλογος άνω των 12 μηνών. Απλώς στην Ελλάδα έχουμε την αντίληψη ότι ο διάλογος είναι κάτι που δεν αρχίζει ποτέ, δεν τελειώνει ποτέ, δεν γίνεται με έγγραφα, γίνεται μόνο με συναντήσεις.

Πρέπει λοιπόν να υπάρξει προσοντολόγιο, πρέπει να υπάρξει καθηκοντολόγιο. Δεν μπορεί – σας το ξαναείπα – ο Αστυνομικός της Τροχαίας να μετατρέπεται σε στέλεχος της Ασφάλειας, από την μια μέρα στην άλλη. Θα πρέπει να γίνει ριζική αλλαγή στις Ακαδημίες, και στην Πυροσβεστική και στην Αστυνομία. Πρέπει να μπούμε σε νέα μοντέλα, σε μία νέα πραγματικότητα.
Και εδώ σε αυτήν την συζήτηση, θα ήθελα να παρακαλέσω κύριε Λαφαζάνη, να μετέχει και ο ΣΥΡΙΖΑ με πιο συγκεκριμένες προτάσεις. Εγώ ειλικρινά σας λέω είμαι ευτυχής που ο ΣΥΡΙΖΑ έστω και 5, 6, 7 άρθρα τα ψηφίζει. Είμαι ευτυχής για αυτό. Θεωρώ ότι είναι μία αρχή. Και ειλικρινά θέλω να σας πω και ευχαριστώ πολύ που ψηφίζετε το άρθρο για το Συνήγορο του Αστυνομικού. Μου έκανε εξαιρετική εντύπωση ότι το κάνετε αυτό. Γιατί ήταν άδικο. Και υποχρεώναμε τον Έλληνα αστυνομικό από την τσέπη του, από τον πενιχρό μισθό των 800 ευρώ που του δίνουμε, όταν αδίκως μηνύεται – γιατί όταν δικαίως μηνύεται δεν υπάρχει θέμα –να πρέπει επί χρόνια να προκαταβάλλει τις δικηγορικές αμοιβές του, με καθόλου λίγα χρήματα και στο τέλος αν δικαιωθεί να τα ζητήσει πίσω τα χρήματα από το Ελληνικό Δημόσιο, που γνωρίζουμε όλοι πόσο καλοπληρωτής είναι. Θέλω λοιπόν να πω ότι καλώς ψηφίστηκε η διάταξη και καλώς ψηφίστηκε με την ευρύτατη αυτή πλειοψηφία.

Αυτό μπορεί να είναι μια αρχή, αλλά πρέπει η αρχή αυτή να συνεχιστεί. Διότι πρέπει και ο ΣΥΡΙΖΑ, παίζοντας το ρόλο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να μας παρουσιάσει συνολικά τις προτάσεις του. Το ΚΚΕ το καταλαβαίνω, ειλικρινά. Αν και δεν συμφωνώ καθόλου μαζί σας, το ξέρετε, αλλά καταλαβαίνω τη λογική σας. Είναι άλλη από τη δική μου, το καταλαβαίνω αλλά τη σέβομαι. Πρέπει όμως και με τον ΣΥΡΙΖΑ να βρούμε ένα modus vivendi, πρέπει να συζητάμε για τα θέματα. Τι θέλει; Το φαινόμενο του νέου αναρχισμού πρέπει να το καταδικάζει εκτός πάσης συζήτησης. Αντιλαμβάνομαι τον ΣΥΡΙΖΑ σαν ένα κόμμα το οποίο έχει μαρξιστικές καταβολές. Αυτό είναι γνωστό. Ο Λένιν, ο αδελφός του Λένιν, το ξέρετε ήδη ίσως, ο αδελφός του ο Αλέξανδρος, ήταν αναρχικός. Μετείχε σε αναρχική οργάνωση, την Narodnaya Volya στην Ρωσία. Εκτέλεστηκε από τον Τσάρο. Ο ίδιος ο Λένιν όμως ξεκαθάρισε την σχέση του με τους αναρχικούς ευθύς εξαρχής. Υπήρξε ιδεολογικός τους αντίπαλος. Ο ΣΥΡΙΖΑ από πού αντλεί τα νάματα της ιδεολογικής του σκέψης; Πρέπει αυτά όλα να μας τα ξεκαθαρίσετε κάποτε. Είστε ένα κόμμα το οποίο διεκδικεί την εξουσία. Πρέπει να μας πείτε, ιδεολογικά πώς το σκέφτεστε. Πώς το σκέφτεστε; Δεν μπορεί να είστε «και με τον αστυφύλαξ, με τον χωροφύλαξ» και με τον έναν και με τον άλλον και με την θολούρα και με το ένα και με το άλλο. Κατηγορηθήκαμε επειδή υπάρχει αυτοκίνητο της Αστυνομίας με ΜΑΤ στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας. Παρακαλώ, μου δίνετε την εξουσιοδότηση να το βγάλω από εκεί; Να παρακαλέσω τον Αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας, που έχει την επιχειρησιακή ευθύνη να το βγάλει; Μου εγγυάστε ότι στο κέντρο της Αθήνας δε θα συμβούν ξανά αυτά που συνέβησαν τον Φεβρουάριο του 2011; Ή τον Δεκέμβριο του 2008; Πρέπει να θυμίσω τί λεγόταν σε αυτήν την αίθουσα, τον Δεκέμβριο του 2008 όταν καιγόταν η Αθήνα έξω; Το γεγονός ότι επί 18 μήνες δεν έχει πέσει ούτε μία βόμβα μολότοφ στο κέντρο της Αθήνας, σε ποιον οφείλεται; Σε ποιον οφείλεται; Ήταν άχρηστη η παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων στο κέντρο; Για να ξέρω δηλαδή. Εννοώ, πρέπει να τα λέμε τα πράγματα με έναν συγκεκριμένο τρόπο και πρέπει να καταλήξουμε κάπου. Γιατί το δικαίωμα στην διαμαρτυρία είναι απολύτως σεβαστό. Αλλά σεβαστό είναι και το δικαίωμα του καταστηματάρχη του κέντρου της Αθήνας, να ζήσει την οικογένεια του. Και του υπαλλήλου του μαγαζιού αυτού που χάνει την δουλειά του, επειδή το μαγαζί αυτό καίγεται. Για να μην πάω στις ζωές των θυμάτων που χάσαμε. Κυρίες και Κύριοι, είναι ευαίσθητα αυτά τα πράγματα. Και πρέπει η Εθνική Αντιπροσωπεία να τα συζητάει μεν, αλλά να καταλήγει και σε κοινούς τόπους.

Πρέπει να πω και κάτι άλλο – ήταν εδώ και ο συνάδελφος, ο κύριος Υπουργός Δικαιοσύνης. Εγώ είμαι ευθέως υπέρ της άποψης την οποία υποστηρίζει και ο καθηγητής ο κύριος Πανούσης: Πρέπει να υπάρχει κάποια στιγμή συγχώνευση των δύο Υπουργείων: Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη. Το όνομα ίσως «Υπουργείο Ανθρωπίνων Ελευθεριών κτλ.» μπορεί να συζητηθεί, είναι και ενδιαφέρον. Υπάρχουν συνέργειες, χωρίς τις οποίες και χωρίς την εκμετάλλευση των οποίων, δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική προστασία της δημόσιας ασφάλειας. Και επίσης η χώρα έχει ένα πολύ μεγάλο θέμα. Και το μεγάλο θέμα αυτό αφορά στο σωφρονιστικό σύστημα. Ο συνάδελφος Υπουργός -και για αυτό ήθελα την παρουσία του- κάνει τεράστιες προσπάθειες απέναντι – την ξέρω κι εγώ, ήμουν λίγους μήνες Υπουργός Δικαιοσύνης – σε μία δυσχερέστερη πραγματικότητα. Χωρίς την συνένωση αυτών των δύο Υπουργείων είναι πάρα πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί αυτή η πραγματικότητα.

Κύριες και Κύριοι συνάδελφοι,

Αντιμετωπίζω την συζήτηση αυτή, όχι σαν μια καταληκτική συζήτηση, αλλά σαν ένα σημαντικό βήμα, με την ψήφιση αυτού του νομοθετήματος, ενός διαρκούς διαλόγου στην υπηρεσία της ασφάλειας, της αξιοπρέπειας, της ζωής του Έλληνα πολίτη και σας ευχαριστώ θερμά για την συμμετοχή σας σε αυτήν ».

Ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη κ. Νίκος Δένδιας κατά την παρέμβασή του μετά την τοποθέτηση του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ και Βουλευτή β’ Πειραιώς κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη ανέφερε επίσης τα εξής:
«Αποφεύγω να παίρνω πολύ τον λόγο, αλλά μερικά πράγματα δεν πρέπει να μένουν ως εντυπώσεις. Ο κ. Λαφαζάνης κατανάλωσε 4 λεπτά και 34 δευτερόλεπτα από τον χρόνο που είχε για να αναλύσει τη συνομωσία που υποκρύπτει το άρθρο 62 του υπάρχοντος νομοθετήματος, στο οποίο απεφάνθη ότι πρόκειται περί μίας δομής καταστολής, εν δυνάμει των λαϊκών ελευθεριών, συνεργασίας σκοτεινών δυνάμεων εναντίον του μέλλοντος της χώρας, εναντίον του λαϊκού κινήματος, εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και με συγχωρείτε, δεν πρέπει να πω τη συνήθη έκφραση που καταλήγει κανείς όταν λέει τέτοια.

Θα σας πω εγώ τι είναι εν πάση περιπτώσει για να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία. Το άρθρο 62 αφορά στη δομή της χώρας για την περίπτωση μεγάλου τρομοκρατικού χτυπήματος κύριε Λαφαζάνη. Σας προκαλώ και σας παρακαλώ ελέγξτε μία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που να μην έχει ανάλογο μηχανισμό. Και θα μου πείτε θα μπορούσατε να διατυπωθεί πράγματι καθαρότερα. Είναι ωφέλιμο στην Ελλάδα να διαφημίζουμε τον φόβο κινδύνου μεγάλου τρομοκρατικού χτυπήματος; Τι γίνεται στην ευρύτερη περιοχή μας, το αγνοούμε όλοι εδώ μέσα; Εν πάση περιπτώσει και ακριβώς επειδή υπάρχει ευαισθησία και ακριβώς επειδή καταλαβαίνουμε τα όποια η Αριστερά έχει στις φλέβες της, ως μνήμη παλαιοτάτων ετών, από τα οποία ελπίζουμε να αποστεί κάποια στιγμή, βάζουμε τον Πρωθυπουργό να διαπιστώνει την ανάγκη, τον Πρωθυπουργό της χώρας, όπως δεν υπάρχει σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Συνωμότης και ο εκάστοτε πρωθυπουργός της χώρας; Όλοι μαζί εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ; Αμάν πια κύριε Λαφαζάνη. Λίγη καλή πίστη δεν βλάπτει».