· Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ερχόταν στην Κέρκυρα το Πάσχα. Στο βόρειο μέρος της Κέρκυρας, το νησί σχεδόν εφάπτεται με την Αλβανία, η απόσταση είναι 2 μίλια. Βλέποντας τη θέα, λοιπόν, ο Καραμανλής, ρωτάει τον Δήμαρχο: «Ποια είναι η διαφορά από εδώ κι από εκεί; Γιατί εκεί πεινάνε»; Κι ενώ τον κοίταζε απορημένος ο Δήμαρχος, ο Κ. Καραμανλής του απαντά: «Το σύστημα, Δήμαρχε, το σύστημα».

· Οι νέο-συντηρητικοί στην Αμερική εφάρμοσαν στην εξωτερική πολιτική μια συγκεκριμένη αντίληψη: Πηγαίνω σε χώρες, επιβάλλω τη Δημοκρατία, αυτό θα οδηγήσει σε μια ανοιχτή κοινωνία και σε οικονομική ανάπτυξη. Αυτό δημιουργήθηκε μετά την πτώση του Τοίχους του Βερολίνου σαν «ύβρις». Μια αντίληψη δηλαδή, ότι μέσα από μια επέμβαση στους θεσμούς μπορείς να δημιουργήσεις τους παράγοντες εξέλιξης της οικονομίας και της κοινωνίας.

· Μετά την «Ύβρη», ήρθε η «Νέμεσις». Αυτό οδήγησε σε μια πλήρη αποτυχία, δεν λειτούργησε καθόλου. Έγινε η προσπάθεια επέμβασης και είδατε που βρισκόμαστε σήμερα, είδατε τι έγινε από την «Αραβική Άνοιξη».

· Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή και είναι ακόμη πιο επικίνδυνο: Οι ΗΠΑ, μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ξεκίνησαν μια αντίληψη την οποία θα χαρακτηρίζαμε «institutionalism». Επέλεξαν να ασκηθεί η εξωτερική πολιτική και η ανάμιξη των ΗΠΑ μέσα από διεθνείς οργανισμούς. Αυτή τη στιγμή βλέπουμε την υπερδύναμη να αποσύρεται από όλα αυτά και να τα αμφισβητεί.

· Είχε δημιουργηθεί παγκόσμια ένα θεσμικό πλαίσιο. Αυτό, αυτή τη στιγμή, έχει αρχίσει να αμφισβητείται.

· Κάθε γενιά στην Ελλάδα πίστευε ότι θα περάσει καλύτερα από την προηγούμενη. Κι αυτό ήταν λίγο-πολύ δεδομένο. Ξαφνικά, το 2010, έγινε φανερό ότι οι νέοι άνθρωποι δεν είναι αυτονόητο ότι θα περάσουν καλύτερα από μας. Κι είναι πάρα πολύ πιθανό, αν δεν τρέξουμε γρήγορα, να περάσουν πάρα πολύ χειρότερα από μας. Αυτό οδήγησε σε μια πλήρη «απονομιμοποίηση» του θεσμικού πλαισίου της χώρας, που δεν αφορά μόνο την πολιτική.

· Στις μετρήσεις κοινής γνώμης, η αξιοπιστία της ΕΥΠ είναι δύο φορές μεγαλύτερη από του Κοινοβουλίου! Οι θεσμοί στη χώρα είναι στον αέρα αυτή τη στιγμή. Η κοινωνία δεν θεωρεί ότι οι θεσμοί, ως έχουν, μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση.

· Υπάρχει μια ευρύτερη αντίληψη ότι φταίει το Σύνταγμα. Προφανώς και φταίει το Σύνταγμα για πάρα πολλά πράγματα. Αλλά αν θεωρήσουμε ότι αν αλλάξουμε το Σύνταγμα μόνο, θα λύσουμε τα προβλήματα της κρίσης, το έχουμε χάσει το τρένο.

· Πρέπει κυρίως να υπάρξει αλλαγή αντίληψης: πώς διαχειριζόμαστε την κυβέρνηση και την εξουσία.

· Πρέπει να δημιουργηθεί ένα αναπτυξιακό σχέδιο για τη χώρα. Η χώρα δεν έχει αναπτυξιακό σχέδιο. Όταν πήγα στο Υπουργείο Ανάπτυξης και ζήτησα το αυτονόητο, το αναπτυξιακό σχέδιο της χώρας, δεν υπήρχε! Και σήμερα η χώρα δεν έχει συμφωνημένο αναπτυξιακό σχέδιο.

· Οφείλει να υπάρξει μια πλήρης μεταρρύθμιση στον δημόσιο τομέα. Μέχρι σήμερα, ούτε οι φορείς του δημοσίου είναι καταγεγραμμένοι, ούτε οι υπάλληλοι κάτω από αυτούς τους φορείς.

· Πρέπει να υπάρξει αξιολόγηση στο Δημόσιο. Όχι τιμωρητικά. Αλλά να ξέρουμε κάθε άνθρωπος και κάθε θεσμός τι κάνει και πώς το κάνει.

· Είναι πολύ ωραία η συζήτηση για το Σύνταγμα. Αλλά η Ελλάδα δεν «ματώνει» στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Η Ελλάδα «ματώνει» στις εφορίες, στις πολεοδομίες, στα γραφεία της καθημερινότητας. Εκεί οφείλουμε να δώσουμε τη μάχη.

· Αν δεν φροντίσουμε συνολικά ως κοινωνία και ως Βουλή τον τρόπο νομοθέτησης, η χώρα δεν πάει πουθενά.

· Ουδέποτε έχω δει αθλιότερο επίπεδο νομοθέτησης από το τωρινό. Δεν μιλώ για την κατεύθυνση του νόμου αλλά για την ποιότητά του νομοθετικού έργου και την εισαγωγή συνεχών ρουσφετολογικών τροπολογιών. Έχω σταματήσει το μέτρημα.

· Το ελληνικό κράτος πρέπει να μετατραπεί σε έναν μηχανισμό στήριξης των κοινωνικά αδύναμων. Και στους άλλους τομείς πρέπει να κρατήσει μόνο υποστηρικτικό ρόλο και να επιτρεψει στην επιχειρηματικοτητα και στο πνευμα των νεων ανθρωπων να αναπτυχθουν.