Κύριε Πρόεδρε, θα μου επιτρέψετε καταρχήν να πω ότι οφείλει το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας να ευχαριστήσει τον Πρόεδρο κ. Κακλαμάνη για τη σαφήνεια με την οποία τοποθετήθηκε, για τη σαφήνεια με την οποία υπερηφάνως δήλωσε στην Αίθουσα ότι ορθώς ξεφούσκωσαν τα λάστιχα των τρακτέρ. 

Μπράβο! 

Και μπράβο επίσης που παρατάξατε τα ΜΑΤ και δείρατε τους συνταξιούχους.

Μπράβο!

Και πείτε μου μετά τα δυο μπράβο τη μηδενική ανοχή την οποία επικαλείται ο κ. Γεώργιος Παπανδρέου πώς την εννοεί, για να αντιληφθούμε δηλαδή πώς αντιλαμβάνεται τα μέτρα κατά της λαθρομετανάστευσης, πώς αντιλαμβάνεστε εσείς στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. τη μηδενική ανοχή.

Μήπως συνιστά πράξη δωρίσεως γαρυφάλλων στους μετανάστες; 

Αυτό σημαίνει μηδενική ανοχή; 

Δεν είστε εσείς που επικαλείστε τη σκλήρυνση και τώρα έρχεστε να εγκαλέσετε τη Νέα Δημοκρατία για αυτά τα οποία εσείς επικαλείστε; 

Θα μου επιτρέψετε να πω και κάτι άλλο όσον αφορά τη Κυβέρνηση. 

Η Κυβέρνηση έχει πολιτική, έχει διατυπωθεί σαφέστατα και έχει διατυπωθεί σε ανύποπτο χρόνο. 

Υπάρχει το νομοθέτημα 3386/2005 με το οποίο κρίνει η Κυβέρνηση και αν θέλετε την άποψή μου παρ’ ότι δεν είναι ο καθ’ ύλην αρμόδιος Υπουργός ορθώς κρίνει- ότι πρέπει να μεταφέρει μεταβολές, γιατί το μέγεθος της πρόκλησης που αντιμετωπίζει η έννομη τάξη της χώρας έχει αλλάξει, το μέγεθος της πρόκλησης το οποίο οι δικές σας κυβερνήσεις, κύριοι συνάδελφοι της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ούτε καν υποψιάστηκαν επί μια εικοσαετία και μας παρέδωσαν τη χώρα παντελώς ανοχύρωτη να αντιμετωπίσει τη λαθρομετανάστευση. 

Δεν είχατε υποψιαστεί καν το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης από το Βορρά, πόσο μάλλον το πρόβλημα εξ Ανατολών. Έρχεστε τώρα και ομιλείτε για τη δημόσια τάξη. 

Να τα βάλουμε κάτω. 

Υφίσταται πρόβλημα δημόσιας τάξης ή δεν υφίσταται; 

Νομίζω ότι συμφωνούμε όλοι ότι υφίσταται. 

Πάμε να δούμε λοιπόν την πολιτική σας. 

Τι λέτε;

Σε τι λέτε «ναι»; 

Εγώ αυτό που ακούω από την πλευρά της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι μια ατέλειωτη σειρά από «όχι».

 Αφού καταρχήν επικαλείστε τη δημόσια τάξη ως αγαθό, μετά αρχίζετε τα «όχι». …Απαγόρευση αλλοίωσης των χαρακτηριστικών: «Όχι» το ΠΑΣΟΚ. 

Χρήση καμερών στην Αθήνα: «Όχι» το ΠΑΣΟΚ. Τράπεζα για το DNA: «Όχι» το ΠΑΣΟΚ. 

Μέτρα για τη λαθρομετανάστευση: «Όχι» το ΠΑΣΟΚ. Ταυτοποίηση καρτοκινητών: «Όχι» το ΠΑΣΟΚ. Άρση απορρήτων των επικοινωνιών για τα κακουργήματα: «Όχι» το ΠΑΣΟΚ. 

Ποια είναι η ατζέντα του ΠΑΣΟΚ; Μας λέτε; 

Το μόνο που ξέρετε να λέτε είναι «όχι». «Όχι» σε όλα. 

Αλλά με «όχι» σε όλα δεν πείθετε τον ελληνικό λαό.

Αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα, προτείνουμε συγκεκριμένα μέτρα και πιστεύουμε ότι με αυτά τα μέτρα θα έχουμε γρήγορη και σαφή βελτίωση. 

Μιλώντας χθες εξήγησα στο βαθμό που μου επετράπη όλη την ατζέντα της Κυβέρνησης για τα θέματα δημόσιας τάξης. 

Από εκεί και πέρα συνεχώς περιφέρετε ως φλάμπουρο την εξάρθρωση της τρομοκρατίας επί των ημερών σας. 

Αυτός είναι ο τίτλος τιμής με τον οποίον διεκδικείτε το μέλλον. 

Εμείς αυτό που ζητάμε να μας πείτε, εάν έχετε να μας πείτε –και φοβούμαι ότι δεν έχετε- είναι πως αντιμετωπίζουμε τα σημερινά προβλήματα. 

Αυτό περιμένουμε από εσάς και όχι να μου επικαλείστε τις όποιες επιτυχίες του παρελθόντος, που θα μου επιτρέψετε να πω ότι υπάρχουν και έντονες αμφιβολίες εάν είναι δικές σας επιτυχίες ή τυχαία συμβάντα της εκρήξεως της συγκεκριμένης βόμβας στα χέρια του συγκεκριμένου τρομοκράτη. 

Εν πάση περιπτώσει, οφείλω να πω ότι η χώρα αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα στην παρούσα φάση. Αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα στην εξωτερική πολιτική. Αντιμετωπίζει τα προβλήματα του 21ου αιώνα. Και δεν αντιμετωπίζονται τα προβλήματα του 21ου αιώνα με συνεχή επαναφορά του θέματος του αεροσκάφους των Σκοπίων. 

Δεν είναι πρόβλημα για την Ελλάδα του σήμερα να συζητάμε συνεχώς στη Βουλή των Ελλήνων το θέμα της προσγείωσης με τα όποια σύμβολα του αεροπλάνου του Υπουργού Εξωτερικών των Σκοπίων. Νομίζω ότι αυτό παρέλκει, νομίζω ότι υποβαθμίζεται η συζήτηση και νομίζω ότι αποπροσανατολίζει το θέμα. …Μου τέθηκαν διάφορα θέματα και από τον Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ, τον κ. Βενιζέλο και από την κυρία Κανέλλη, που αφορούν διάφορες διατάξεις του νομοθετήματος. 

Ερχόμαστε στο άρθρο 35. 

Το άρθρο 35 είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό άρθρο. Νομίζω ότι ορθά –και θα συντασσόμουν με αυτό – έκανε μία ανάλυση ο κ. Βενιζέλος. Νομίζω ότι γνωρίζουμε όλοι σε αυτήν την αίθουσα ότι η αναίρεση ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας ασκείται κατά το άρθρο 95 του Συντάγματος ως ο νόμος ορίζει. 

Επαφίεται δηλαδή κατά το ισχύον Σύνταγμα στον κοινό νομοθέτη, σε μας, να ορίσει τις προϋποθέσεις για την άσκηση της αναίρεσης. 

Δεν υπάρχει συνταγματική κατοχύρωση της αναίρεσης και αυτή είναι και η πάγια νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. 

Κατά συνέπεια, θεωρώ ότι δεν υφίσταται θέμα ως προς το άρθρο 35 από την ελληνική συνταγματική τάξη. 

Από εκεί και πέρα δε ως προς την ευρωπαϊκή σύνταξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου, όπως είναι γνωστό επίσης σε όλους μας, η ευρωπαϊκή σύμβαση δεν κατοχυρώνει τον δεύτερο βαθμό δικαιοδοσίας, κατοχυρώνει μόνο τη δίκαια δίκη, πόσο μάλλον το δικαίωμα αναίρεσης. 

Κατά συνέπεια, θα μου επιτρέψετε να πω σε όσους εκφράστηκαν για το άρθρο 35 ως αντικείμενο στο πνεύμα του Συντάγματος ότι αυτό δεν είναι καθόλου ακριβές. 

Αλλά και επί της ουσίας ξέρουμε όλοι τις απίστευτες καθυστερήσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας. 

Ξέρουμε όλοι τις καταδικαστικές αποφάσεις εξαιτίας της καθυστέρησης αυτής, που πλέον με λύπη μου λέω ότι προσεγγίζει το καθεστώς της αρνησιδικίας. Ξέρουμε επίσης, ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει άνω των 60 συμβούλων και συνολικά άνω των 140 δικαστών. 

Πείτε μου, εάν δεν προχωρήσουμε με τέτοιες διατάξεις, πως θα περιορίσουμε τον αριθμό των υποθέσεων και την αρνησιδικία; Θα μου πείτε ίσως «αυξήστε τους δικαστές». 

Μα, δεν είναι σοβαρή πρόταση να αυξήσουμε περαιτέρω τους δικαστές σε ένα ανώτατο δικαστήριο. 

Είναι γνωστό ότι για να διατηρηθεί η ενότητα της νομολογίας στα ανώτατα δικαστήρια, τα ανώτατα αυτά δικαστήρια πρέπει να έχουν περιορισμένο αριθμό δικαστών. Και αν θέλετε στην Ελλάδα –και θα μου επιτρέψετε την έκφραση- το έχουμε παραξηλώσει και αυτό. 

Ο αριθμός δικαστών που έχουμε στα ανώτατα δικαστήρια είναι πολύ μεγαλύτερος από ό,τι θα έπρεπε να είναι και ο αριθμός των υποθέσεων που εξετάζονται στα ανώτατα δικαστήρια είναι πολύ μεγαλύτερος από τις υποθέσεις που θα έπρεπε να φτάσουν στα ανώτατα δικαστήρια. 

Και αν δεν βάλουμε φραγμούς και οι φραγμοί αυτοί δεν μπορεί να είναι παρά δύο μορφών, σαν αυτούς που περιέχονται εδώ, πώς είναι δυνατόν να περιορίσουμε τον αριθμό; Άρα, λοιπόν, όταν ασκείτε κριτική για την καθυστέρηση απονομής της δικαιοσύνης νομίζω ότι κανείς θα πρέπει δίπλα να προτείνει και συγκεκριμένα μέτρα. 

Στο άρθρο 43 ρωτηθήκαμε γιατί διακόπτουμε τον έλεγχο από το βαθμό του εφέτη και του εισαγγελέα και πάνω. 

Απλό είναι.

Διότι γενόμενος ο έλεγχος, η επιθεώρηση, εγένετο ομοιόβαθμός τους ή νεότερος τους, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένα ουσιαστικό αντικείμενο.

Και προτιμήσαμε τον μηχανισμό τον οποίο εισάγουμε κατά συμφωνία και κατά σύσταση –αν θέλετε – της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, ώστε ο έλεγχος να αποκτήσει, όταν γίνεται, ένα ουσιαστικό περιεχόμενο.

Όσον αφορά στο άρθρο 47 ρωτηθήκαμε γιατί επιλέξαμε αυτήν την ημερομηνία και μάλιστα ρωτηθήκαμε σαν να πρόκειται για ένα μυστήριο. 

Είναι απλό, είναι η ημερομηνία ισχύος του νόμου.

 Έπρεπε να υπάρχει μία ημερομηνία.

Τέλος, όσον αφορά στο άρθρο 495, παράγραφος 1, το οποίο εισάγουμε κι εμείς ως τροπολογία, εξέφρασε η συνάδελφος κυρία Κανέλλη αμφιβολία ως προς τη διεύθυνση του διαδίκου. Η διεύθυνση των διαδίκων είναι από τα υποχρεωτικά στοιχεία του δικογράφου, όπως αναφέρονται στο ισχύον 118 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας.

Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα σε αυτό. 

Αυτό που γίνεται με αυτό το άρθρο είναι ότι εξομοιώνεται η διάταξη του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας με την ισχύουσα διάταξη του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας για λόγους διευκόλυνσης των διαδίκων. 

Δεν έχει και αυτό καμία άλλη εξήγηση. 

Τελικά επανέρχομαι στη λαθρομετανάστευση. 

Πράγματι βρισκόμαστε σε ένα απολύτως κρίσιμο σημείο, σε ένα σημείο κρίσιμο για τη χώρα, κρίσιμο για την κοινωνία, για το συνολικό πολιτιστικό σύνολο ιδεών, αξιών που υφίστανται σε αυτόν τον τόπο.

Όμως, οφείλουμε να προσεγγίσουμε το πρόβλημα με χαμηλούς τόνους, με ρεαλισμό, με συναίνεση. 

Αλληλοκατηγορούμενοι δεν μπορούμε να πάμε πουθενά.…Κυρία Κανέλλη, προηγουμένως που μνημοσεύσατε τον Ιωάννη Δαμασκηνό -και μάλιστα ίσως το πιο στενάχωρο κομμάτι του ψαλμού- μου δημιουργήθηκε η διάθεση να συνεχίσω και να σας πω: 

«Αλλά εν τω φωτί Χριστέ του προσώπου Σου και των γλυκασμών της Σοι ωραιότητας ων εξελέξω ανάπαυσον ως φιλάνθρωπος». 

Αλλά εν πάση περιπτώσει υπό αυτή την έννοια της φιλανθρωπίας, σας παρακαλώ, αν έχετε την καλοσύνη, να με αφήσετε να τελειώσω. 

Ερχόμαστε λοιπόν εμείς εδώ σαν Κυβέρνηση και έχει μια έννοια να συζητήσουμε για το βασικό θέμα που απασχολεί την κοινωνία. Και ποιο είναι αυτό το βασικό θέμα; 

Το βασικό θέμα είναι η δημόσια τάξη. Και εμείς ευθέως – και το λέω για τρίτη φορά και με συγχωρείτε που επαναλαμβάνομαι – έχουμε μια σαφή ατζέντα. 

Και για να μη νομίζετε ότι δεν υπάρχει συνολικός προγραμματισμός, σας τα εξέθεσα ένα μετά το άλλο. 

Η απαγόρευση αλλοίωσης των χαρακτηριστικών που ψηφίζουμε σήμερα, η επαναφορά της χρήσης καμερών στην Αθήνα και η επέκτασή της με νομοθέτημα που έρχεται, η τράπεζα για το DNA, τα μέτρα για τη λαθρομετανάστευση που ψηφίζουμε σήμερα, η ταυτοποίηση των καρτοκινητών έρχεται νομοθέτημα, άρση απορρήτου των επικοινωνιών για τα κακουργήματα. 

Είναι μια ατζέντα με στόχο να αποκαταστήσουμε τη δημόσια ασφάλεια. Εδώ οφείλουμε να τοποθετηθούμε «ναι» ή «όχι». 

Δεν υπάρχουν «ναι» με υπογραμμίσεις, «ίσως», «αλλά», «δεν χρειάζεται», «δεν κάνει», «δεν ράνει». Αν το θεσμικό πλαίσιο ήταν επαρκές -και δεδομένου ότι η άποψή μου είναι ότι οι υπηρεσίες κάνουν το κατά το δυνατόν καλύτερο- τότε δεν θα αντιμετωπίζαμε σήμερα πρόβλημα. 

Η πραγματικότητα είναι ότι το μέγεθος της πρόκλησης έχει αυξηθεί, ότι η πρόκληση που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της είναι διαφορετική και κατά συνέπεια μια διαφορετική πρόκληση χρειάζεται επαυξημένα μέτρα. 

Και αυτά τα μέτρα, σε μια συνολική σχεδίαση, η κυβέρνηση φέρνει στην Εθνική Αντιπροσωπεία και παρακαλεί για τη συνεργασία των κομμάτων, ώστε ομόθυμα να προχωρήσουμε στην εφαρμογή ενός ενισχυμένου νομικού πλαισίου. 

Οφείλουμε να δώσουμε δείγμα γραφής στην κοινωνία ότι ενδιαφερόμαστε να αποκαταστήσουμε πλήρως και να στηρίξουμε τη δημόσια τάξη, να σταθούμε δίπλα στον Έλληνα πολίτη, δίπλα στον πολίτη που -ξαναλέω δεν κουράζομαι να λέω- είτε την περιουσία του να χάνει, είτε το αυτοκίνητό του να καίγεται, το μαγαζί του να λεηλατείται.

Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στη χώρα. Από την άλλη υπάρχει και κάτι άλλο: υπάρχει μια καινοφανείς απειλή, την οποία επίσης καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί, και αυτή είναι η νέα τρομοκρατία.