Μεταξύ άλλων ο κ. Δένδιας ανέφερε:

Σε ποια περίοδο της ζωής βρίσκεται

Προεκλογική. Μάντης δεν είμαι αλλά νομίζω ότι ο καθένας μπορεί να υποθέσει ότι ή θα πάμε για εκλογές τον Μάη, κοντά στις Αυτοδιοικητικές εκλογές ή αν η κυβέρνηση δει ότι δεν την βολεύουν τα πράγματα, τότε θα “τραβήξει” όσο μπορεί, μέχρι τον Οκτώβρη. Τις εκλογές τις περιμένουμε όλοι, επομένως, αν με ρωτάτε αν είμαι έτοιμος, η απάντηση είναι “ναι”. Και πιο νωρίς αν χρειαστεί.

Για την εκλογή στην Κέρκυρα πριν την κάθοδό στη Β’ Αθηνών

Οι Κερκυραίοι με τίμησαν πέντε φορές με την εμπιστοσύνη τους. Ξέρετε, θεωρώ ότι κάθε πράγμα έχει έναν κύκλο και πρέπει να αφήνεις και άλλους ανθρώπους μετά από εσένα και εσύ να μην κουράζεσαι και να μην κουράζεις. Στην Κέρκυρα η κυβέρνηση που υπηρέτησα πέτυχε διάφορα πράγματα και νομίζω ότι είχα και εγώ μια μικρή συμβολή σε αυτά: Φτιάξαμε ένα δικαστικό μέγαρο, ένα αστυνομικό μέγαρο, ένα νοσοκομείο, βοηθήσαμε το Φρούριο να αναστηλωθεί και κάναμε την Κέρκυρα προστατευόμενο μνημείο της UNESCO. Έκανα πράγματα για τον τόπο μου, έχω ήσυχη τη συνείδησή μου, επέστρεψα την εμπιστοσύνη που μου δώσανε οι συμπατριώτες μου.

Η εκλογή ως πρώτος σε σταυρούς στη Β’ Αθηνών το 2015:

Είχα τους περισσότερους σταυρούς από τους Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας στη χώρα, κοντά στους 100.000, αλλά σημασία έχει να πηγαίνει καλά και η “ομάδα”. Αν δεν πάει καλά η “ομάδα”, όσο καλά και να πας εσύ, στο τέλος μένει μια πικρία.

Για την ένταξη στη Νέα Δημοκρατία

Όλοι ζούμε και μεγαλώνουμε μέσα σε μια παράδοση. Ο πατέρας μου ήταν “δεξιός”, είχαμε βέβαια και φίλους από την Αριστερά. Στο σχολείο αλλά και στη Νομική οι άνθρωποι που ήταν φίλοι μου ανήκαν σε αυτό το κόμμα. Στη Νομική γνώρισα τον Κώστα Καραμανλή, το 1979 αν θυμάμαι καλά, μπήκα στη Νέα Δημοκρατία και στην Ο.Ν.ΝΕ.Δ. Από εκεί και πέρα την αγάπησα και έμεινα.

Γιατί δηλώνει ότι η πολιτική κινδυνεύει να μετατραπεί σε καλλιστεία

Βλέπω μια γενική τάση της κοινωνίας να μένει στο επιφανειακό και στην “ατάκα”. Είναι κατανοητό, η κοινωνία έχει πολλά προβλήματα και οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν. Είναι όμως κρίμα γιατί έτσι κινδυνεύουμε στο μέλλον να χάσουμε σημαντικούς ανθρώπους που απλώς η εξωτερική τους εικόνα ή η δυνατότητα διατύπωσης της σκέψης τους να μην προκαλεί το ενδιαφέρον και όμως να είναι άνθρωποι με αξία και με δυνατότητα να προσφέρουν.

Αν η χώρα βρίσκεται σε μια δύσκολη περίοδο

Χάσαμε το 30% του πλούτου μας σαν χώρα, δεν είναι αστείο. Είναι σαν να χάσαμε έναν πόλεμο και προσπαθούμε να ζήσουμε μετά από αυτό. Δεν είναι εύκολο και για πολλούς ανθρώπους είναι εξαιρετικά δύσκολο. Αν η κοινωνία έχει ένα καθήκον, όπως ελπίζουμε να βγούμε σιγά – σιγά από την κρίση, είναι να στηρίξει αυτούς που κινδυνεύουν να μείνουν “πίσω”. Αν δεν το καταφέρουμε αυτό τότε όλα τα υπόλοιπα τι νόημα έχουν;

Σε ποιο Υπουργείο θα ήθελε να πάει και ποια θα ήταν η πρώτη ενέργεια

Δεν θα σας απαντήσω προσωπικά γιατί είναι άδικο. Νομίζω ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι καλός πρόεδρος και δεν θέλω να του υποδείξω έμμεσα τι θα κάνει. Θα σας το πω όμως αλλιώς. Ας υποθέσουμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλούσε έναν καλό Υπουργό και τον ρώταγε “σε ποιο Υπουργείο θέλει να πάει και τι θέλει να κάνει”. Νομίζω ότι αυτός ο καλός Υπουργός, το πρώτο πράγμα που θα έκανε είναι να κοιτάξει να ρυθμίσει τα “κόκκινα δάνεια”. Νομίζω είναι το πρώτο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας.

Ποια ήταν η σχέση με τον πατέρα του

Θυμάμαι πολλά πράγματα από τον πατέρα μου, αν και δεν έζησα πολύ καιρό μαζί του. Είχα την τύχη ή την ατυχία, όπως θέλετε πείτε το, να μεγαλώσω εσωτερικός, στο Κολλέγιο Αθηνών όπου σπούδασε με υποτροφία. Με συνδέει ένας τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας, άλλωστε αυτός με μεγάλωσε. Τον έβλεπα δύο μήνες τον χρόνο. Μου έδωσε πράγματα όπως την αγάπη για το βιβλίο, μου έμαθε να σέβομαι το λόγο μου και να αγαπάω τους ανθρώπους και την Κέρκυρα. Δεν ήταν μορφωμένος άνθρωπος, είχε τελειώσει την εμπορική σχολή, μέσα στον πόλεμο έχασε τον πατέρα του και δεν μπόρεσε να τελειώσει Πανεπιστήμιο. Εργαζόταν ως μπακάλης και εμένα μου αρέσει πάρα πολύ να το θυμάμαι. Νομίζω ότι και στα παιδιά μου προσπαθώ να τους θυμίζω από πού ξεκινήσαμε.

Για το σπίτι της οικογένειας που βγήκε σε πλειστηριασμό

Θα προτιμούσα να παριστάνω ότι δεν το θυμάμαι. Όμως τη μετακόμιση, όταν χάσαμε το σπίτι μας στον πλειστηριασμό, τη θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά. Θυμάμαι να μεταφέρω τα δικά μου πράγματα, δεν ήταν ευχάριστο. Μου είχαν πει οι γονείς μου κάποιο ψέμα τότε γιατί νόμιζαν ότι δεν καταλάβαινα, αλλά το βράδυ που μιλάγανε τους άκουγα και ήξερα πολύ καλά τι συμβαίνει.

Η γνωριμία με τη σύζυγο

Και εγώ και η γυναίκα μου ήμασταν διαζευγμένοι και γνωριστήκαμε σιγά-σιγά. Η πρώτη γνωριμία βέβαια ήταν στο δικηγορικό μου γραφείο όπου είχε έρθει να μου αναθέσει το διαζύγιό της! Νομίζω ότι αυτό που μου δημιούργησε ένα έντονο ενδιαφέρον ήταν η στάση της στο διαζύγιο. Είμαστε μια μεγάλη οικογένεια, έχουμε τρία παιδιά και δόξα τω Θεό είμαστε αγαπημένοι.

Η αγάπη για τη θάλασσα

Μεγάλωσα μέσα στο νερό, ο πατέρας μου στις καλές εποχές είχε και ένα μικρό φουσκωτό σκάφος. Η θάλασσα είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, κατάγομαι από τους Παξούς, πηγαίναμε εκεί τα καλοκαίρια – ακόμη πηγαίνουμε – και θυμάμαι δεν είχαμε ούτε ηλεκτρικό ρεύμα ούτε τρεχούμενο νερό. Μεγαλώσαμε μέσα στο νερό και θέλω να σας πω ότι το φως της ελληνικής θάλασσας δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Θα πρέπει ο κάθε Έλληνας να έχει τη δυνατότητα να έχει ένα μικρό σκάφος για να το ζήσει αυτό. Το θεωρώ παράλογο να θεωρείται τεκμήριο μια βαρκούλα τριών ή τεσσάρων μέτρων.

Για τα μαθητικά χρόνια στο Κολλέγιο Αθηνών

Το Κολλέγιο με ζόρισε. Με προστάτευσε, με έκανε αυτό το οποίο είμαι, αλλά με ζόρισε πολύ. Φανταστείτε ένα μικρό παιδάκι από την επαρχία να έρχεται στην Αθήνα του 1970, μέσα στα παιδιά των εφοπλιστών. Ένας συμμαθητής μου με είχε καλέσει θυμάμαι ένα σαββατοκύριακο στο σπίτι του. Ήταν ένα μεγάλο παραθαλάσσιο σπίτι στην Αθήνα και όταν μου είπε ότι ερχόταν ο πατέρας του και να πάμε να τον χαιρετήσουμε, τον είδα να φτάνει με… ελικόπτερο!

Η σχέση με τη μητέρα

Ακόμη και τώρα με τη μητέρα μου, όταν μπορώ, την Κυριακή τρώμε μαζί. Την πειράζω πολύ, είναι ιδιαίτερα συντηρητική, της “παλιάς” σχολής.

Πώς φαντάζεται τον εαυτό του σε δέκα χρόνια από τώρα

Φαντάζομαι τα πράγματα, επιτέλους, για τον τόπο μας να έχουν πάει καλύτερα, να δω τη χώρα μου να βγαίνει από την κρίση και να βρει τη θέση που της αξίζει. Επίσης θα ήθελα να ολοκληρώσω τον κύκλο μου στη δουλειά μου και να προλάβω να ευχαριστηθώ το καΐκι μου. Αυτό μου αρέσει πάρα πολύ και δεν του έχω αφιερώσει όσο χρόνο θέλω.