Μεταξύ άλλων, ο κ. Δένδιας ανέφερε:

• Από νομική άποψη δεν έχω επαγγελματική γνώση του θέματος των γερμανικών αποζημιώσεων, έχω πολιτική γνώση. Εγώ θεωρώ ότι πολιτικά αυτό που έγινε είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Η έγερση του ζητήματος – μέσα σε συγκεκριμένα βεβαίως πλαίσια – νομίζω ότι δημιουργεί ένα πολιτικό κλίμα το οποίο εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πατρίδας μας. Κατά συνέπεια, μια χαρά έκανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και καλό είναι να εγείρεται το ζήτημα.

• Ανεξαρτήτως από τις ενστάσεις που μπορεί να εμφανίσει το γερμανικό κράτος, η πραγματικότητα είναι – την οποία ξέρουν όλοι – ότι το χιτλερικό κράτος καταλήστευσε τη φτωχή Ελλάδα. Την υποχρέωσε σε δάνεια με τα οποία πήρε τα αποθεματικά μας και μας επέστρεψε το νόμισμά τους που τότε λεγόταν Ράιχσμαρκ, ένα πληθωριστικό νόμισμα χωρίς αξία, πέραν των τεράστιων καταστροφών που εξαιτίας της Γερμανίας υπέστη η ταλαίπωρη πατρίδα μας και των ανθρώπινων ζωών, τις εκατόμβες των θυμάτων και ό,τι άλλο συνέβη, που δεν αποτιμάται σε χρήμα. Άρα λοιπόν, η έγερση αυτού του ζητήματος είναι απολύτως ηθικό δικαίωμα της Ελληνικής Δημοκρατίας.

• Δεν υπάρχει κανένας λόγος αν είμαστε εμείς η επόμενη κυβέρνηση να μην το συζητάμε. Βεβαίως, η σύγχρονη Γερμανία δεν έχει καμία σχέση με το ναζιστικό καθεστώς. Αν μου επιτρέπετε μια παρατήρηση, έφυγαν οι Γερμανοί από την Αθήνα και μας έμεινε η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα! Αυτό είναι ένα μικρό οξύμωρο σχήμα. Ευτυχώς είναι “φρούτο” των καιρών και ελπίζω αυτό το “φρούτο” να ακολουθήσει την πορεία των ναζιστικών στρατευμάτων. Άλλωστε, με αυτά συντάσσεται και σε αυτά ανήκει.

• Έχω πάψει καιρό τώρα να παίρνω τους ΑΝΕΛ στα σοβαρά. Το μόνο σοβαρό είναι οι συνέπειες που η παρουσία τους στη δημόσια ζωή επιφέρει στη χώρα. Και αυτές οι συνέπειες είναι βαριές. Επειδή εδώ το θέμα είναι ειδικό, νομίζω ότι υπάρχει ένα βάθος σε αυτό. Υπάρχει μια κρυφή αμερικανική φιλοδοξία δημιουργίας μιας εναλλακτικής λύσης και νομίζω ότι υπήρξε μια αρχική διερεύνηση από την άλλη πλευρά, η οποία μετετράπη με τη γνωστή αμετροέπεια σε βεβαιότητα, σε σχέδιο κλπ. Αλλά όλα αυτά είναι υποθέσεις. Ούτως ή άλλως φαντάζομαι ότι καμία σοβαρή χώρα δεν πρόκειται να συζητήσει διεθνείς συνθήκες με μια κυβέρνηση η οποία απέρχεται και μετρά πλέον εβδομάδες.

• Στο θέμα της εκτέλεσης των εντολών αυτή η κυβέρνηση είναι πολύ καλή, πράγματι. Υπό αυτή την έννοια αν ψάχνει κανείς εντολοδόχο, μια χαρά. Αν ψάχνει όμως συνεργάτη για τα Βαλκάνια, εκεί το πράγμα αρχίζει να “ζορίζει”.

• Οι συνασπισμοί που βασίζονται στον λαϊκισμό και στη νομή της εξουσίας ως νομιμοποιητική βάση, σπάνε πάρα πολύ δύσκολα, διότι δεν τους συνδέουν αρχές, αλλά μόνο το κοινό συμφέρον. Κατά συνέπεια, εγώ θεωρώ ότι εάν σπάσει (η κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), θα σπάσει με πρόγραμμα και από τις δύο πλευρές για να υπάρχει κάποιο αμοιβαίο όφελος, παριστάνοντας δήθεν ότι διαφωνούν, πλην των αμοιβαίων ανοησιών και των αβελτηριών που σε αυτό το κυβερνητικό σχήμα είναι σύνηθες. Πάντα όταν ψάχνεις να βρεις κάτι, υπάρχει και η ανθρώπινη ανικανότητα ως παράγοντας. Αλλά αν εξαιρέσουμε αυτό, τα υπόλοιπα είναι συμφωνημένα.

• Μπορεί να λένε ότι μπορεί να ψηφίσουν μια πρόταση μομφής, αλλά σας είπα ότι υπάρχουν δύο παράγοντες που καθορίζουν το κυβερνητικό γίγνεσθαι. Το ένα είναι η ανθρώπινη ανικανότητα και η αβελτηρία, που χαρακτηρίζουν απόλυτα την κυβέρνηση. Το δεύτερο είναι η απόλυτη συνεννόηση “από κάτω”. Κατά συνέπεια, πετάνε κάτι, τους ξεφεύγει συνήθως – γιατί δεν έχουν και απόλυτο έλεγχο του τι λένε – και μετά τρέχουν να το μαζέψουν. Πίσω από όλα αυτά όμως υπάρχει ένα πλάνο συνύπαρξης και νομής της εξουσίας. Αυτό είναι που πρέπει να κοιτάμε. Η ελληνική κοινωνία είναι ο ακροατής μας και πρέπει να καταλάβει περί τίνος πρόκειται.