Ακολουθούν τα βασικά σημεία από τη συνέντευξη του κ. Δένδια:

Ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αναπτύξει μια αύξουσα αλαζονική συμπεριφορά και μια απαίτηση να διακόπτουν, να μην επιτρέπουν στον άλλον να μιλήσει, να του λένε ό,τι θέλουν κι ο άλλος να το δέχεται σιωπηρά, να κάνουν χαρακτηρισμούς. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά.

Λέει η κυβέρνηση ότι δεν υπάρχουν λεφτά και ρωτάει τι θα κάναμε διαφορετικά εμείς. Η απάντηση είναι «πολλά πράγματα». Για παράδειγμα, στον προϋπολογισμό είχε γράψει για το ΕΣΠΑ ότι έχει υποβάλει αιτήματα 2,3 δις ευρώ. Έχει υποβάλλει 1,6 δις και δημιουργεί απώλεια 600εκ. για την ελληνική οικονομία. Ξαφνικά σε διακόπτουν και σου απαγορεύουν να ξαναμιλήσεις και μπαίνουν στους γνωστούς χαρακτηρισμούς που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επαναλάβει επανειλημμένως, ότι εμείς είμαστε οι κακοί, οι διαπλεκόμενοι, τα όργανα των Γερμανών, ενώ αυτοί είναι οι καλοί, οι γενναίοι, οι σπουδαίοι, οι προστάτες φτωχών και των αδυνάτων. Δεν γίνεται έτσι. Το λιγότερο που μπορείς να πεις σε κάποιον είναι «άσε με να μιλήσω και σταμάτα τις ανοησίες».

Υπάρχουν πολύ βαρύτεροι χαρακτηρισμοί.
Υπάρχουν παραδείγματα κυβερνητικών Υπουργών που όταν τους λένε κάτι τραβάνε μηνύσεις και τρέχουν τους ανθρώπους στο αυτόφωρο.

Εγώ δεν θεωρώ ότι, πέραν ακραίων περιπτώσεων, είναι δυνατόν κανείς να συλλαμβάνει δημοσιογράφους και να τους στέλνει στο αυτόφωρο. Όταν ήμουν Υπουργός Δημόσιας Τάξης, η εντολή την οποία είχα δώσει ήταν αυτό να μην γίνεται από τις κατ’ ιδίαν αστυνομικές αρχές αλλά να πηγαίνει στον Αρχηγό του σώματος.
Δεν νομίζω ότι φταίει περισσότερο η νομοθεσία όσο ο τρόπος υλοποίησής της.

Έχω υπάρξει Υπουργός και έχω δεχθεί σκληρότατες επιθέσεις. Ε δεν έστειλα κανέναν στο αυτόφωρο.

Εγώ εμπιστεύομαι τη διοίκηση σε μεγάλο βαθμό. Αυτό που δεν εμπιστεύομαι είναι την πολιτική εντολή, γιατί εδώ δεν θεωρώ ότι η διοίκηση αντέδρασε έτσι. Υπήρξε πολιτική εντολή να αντιδράσει έτσι. Η επίκληση του αυτοφώρου εναντίον δημοσιογράφων πρέπει να γίνεται σε απόλυτα ακραίες περιπτώσεις.

Η δική μου τοποθέτηση, επί τη βάσει της εμπειρίας μου με αυτήν την κυβέρνηση και με το προηγούμενο που είχαμε το καλοκαίρι του ’15, είναι απολύτως αρνητική. Εάν αυτή η κυβέρνηση καταλήξει σε κάτι στο οποίο θα απαιτήσει μεγαλύτερη πλειοψηφία, εάν θέλει την δική μας στήριξη, οφείλει πρώτα να παραιτηθεί.

Εγώ λέω ότι στήριξη σε αυτήν την κυβέρνηση για οποιοδήποτε θέμα, δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν είναι δυνατόν. Ο εκβιασμός περί επιβίωσης της χώρας ασκήθηκε μια φορά με επιτυχία το ’15. Δεν μπορεί να ασκηθεί ξανά.

Επιβίωση της χώρας, κατά τη δική μας κρίση, συναρτάται απολύτως με την αποχώρηση αυτής της κυβέρνησης από την εξουσία.

Δεν υπάρχει καμία αντίρρηση στο να υπάρξει εθνική συνεννόηση. Αλλά κάτω υπό συγκεκριμένες παραμέτρους. Εθνική συνεννόηση δεν σημαίνει να παραδοθείς στα χέρια μιας κυβέρνησης την οποία έχεις κρίνει απολύτως ανίκανη και επιζήμια.

Η κυβέρνηση ακολουθεί ένα «τρίπολο» ανάλυσης το οποίο ανατρέχει στην ιστορία του Ρομπέν των Δασών. Ο κακός βασιλιάς Ιωάννης, στην περίπτωσή μας η Μέρκελ κι ο Σόιμπλε, ο κακός Σερίφης του Νόττινχαμ, όργανο του κακού βασιλιά – στην ανάλυση του ΣΥΡΙΖΑ η ΝΔ- κι ο καλός Ρομπέν των Δασών, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ κι οι ΑΝΕΛ, που μάχονται για τους φτωχούς και μοιράζουν το περίσσευμα σε αυτούς. Αυτό είναι το ιδεολόγημα με το οποίο προσπαθεί να ποτίσει τα κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντίληψη.

Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ο κακός βασιλιάς Ιωάννης (Μέρκελ-Σόιμπλε), αυτός που είναι ο σερίφης του Νόττινχαμ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κι οι ΑΝΕΛ. Αυτοί είναι η κυβέρνηση, αυτοί βάζουν τους φόρους, αυτοί παίρνουν, επί τη βάσει των όσων κάνουν, περιουσίες ανθρώπων, αυτοί κάνουν τις ζημιές, αυτοί καταπιέζουν, αυτοί κυνηγάνε, δεν είμαστε εμείς.

Ή θα πρέπει να διορθώσει γενικά τον τρόπο με τον οποίο απευθύνεται στην αντιπολίτευση ή η συζήτηση επί αυτού του επιπέδου, ότι εμείς είμαστε οι καλοί, οι αντιστεκόμενοι, οι διαπραγματευόμενοι κι εσείς οι κακοί και τα όργανα των ξένων, δεν μπορεί να γίνει. Να σοβαρευτούμε!

Η χώρα έχει συνέχεια. Αυτά που έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ περί σκισίματος Μνημονίων κλπ, δεν μπορεί να τα πει σοβαρός άνθρωπος.
Κανείς δεν μπορεί να μας απαγορεύσει, αυτά που επί της αρχής έχουμε πει ότι είναι λανθασμένα κι επιζήμια, να προσπαθήσουμε να τα αλλάξουμε.

Με σχετικά πολύ μεγαλύτερη ευκολία από αυτήν που νομίζει κανείς σήμερα, εάν οι εταίροι δουν κάτι σοβαρότερο, θα καταλάβουν κι αυτοί ότι και το δικό τους συμφέρον είναι μια διαφορετική αντιμετώπιση.

Θεωρώ ότι με τα φορολογικά μέτρα και τα μέτρα στο ασφαλιστικό, με τα οποία συμφώνησαν και οι δανειστές, η ελληνική οικονομία πάει σε άβυσσο.

Είμαι στην αγορά, έχω μια μικρή δικηγορική εταιρεία. Όσοι είναι στην αγορά ξέρουν τι τους επιβάλλεται. Αυτή η κατάσταση είναι ασύλληπτη. Για να πληρώσεις τους μισθούς σου και να μην απολύσεις προσωπικό, βάζοντας ανθρώπους στην ανεργία, δεν αρκεί να ιδρώσεις. Το ελληνικό κράτος έρχεται και σου παίρνει πάνω από το 80% όσων βγάζεις.

Σε περιόδους ανεργίας και ύφεσης, δεν μπορείς να αφήσεις εύκολα ανθρώπους χωρίς δουλειά. Αυτό οδηγεί σε κοινωνική περιθωριοποίηση και είναι λάθος.

Υπάρχει πάντα η αρχή της διατήρησης του περιουσιακού αντικειμένου. Όλο το εταιρικό δίκαιο της χώρας έχει μια λογική. Δεν έχει την αρχή της προστασίας του μετόχου αλλά του περιουσιακού αντικειμένου. Άρα, οποιαδήποτε ρύθμιση οφείλει και πρέπει να κατευθύνεται προς αυτό. Για αυτό λέγαμε ότι πρέπει να αλλάξει και το πτωχευτικό προς αυτήν την κατεύθυνση. Άλλο να πληρώσει ο επιχειρηματίας την λάθος επιχειρηματική απόφαση. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να απαξιώσεις συγχρόνως και το αντικείμενο. Διότι τότε την πληρώνει και η κοινωνία που δεν έχει κανένα λόγο να την πληρώσει.