Ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, σε συζήτησή του με τον δημοσιογράφο Πιέρρο Τζανετάκο στο protagon.gr, ανέφερε μεταξύ άλλων:

-Απέναντι στην κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικής ρητορικής, καθώς και των παράνομων ενεργειών έχουμε επιδοθεί σε μια έντονη προσπάθεια. Στόχος μας είναι η στήριξη των θέσεών μας, που βασίζονται στον σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου και η αποδόμηση του τουρκικού αναθεωρητισμού. Οι προσπάθειες αυτές αποδίδουν, καθώς όλο και περισσότεροι εταίροι τονίζουν, δημόσια, το αυτονόητο, δηλαδή ότι οι τουρκικές αιτιάσεις, ιδιαίτερα όσον αφορά την ελληνική κυριαρχία των νησιών του Αιγαίου, αλλά όχι μόνο, είναι εντελώς ανυπόστατες.

Θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε το δίκαιο των θέσεων μας, καθώς και την εθνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, με όλα τα νόμιμα μέσα. Τόσο ατομικά, όσο και σε συντονισμό με τους στρατηγικούς συμμάχους μας.

-Δυστυχώς, η τουρκική πολιτική, η οποία αγνοεί, στην καλύτερη περίπτωση, θεμελιώδεις κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, δεν αναμένεται να αλλάξει βραχυπρόθεσμα. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις ως προς αυτό.

Η απάντηση μας είναι, πάντα σεβόμενοι τους διεθνείς κανόνες, να συνομολογούμε διεθνείς συμφωνίες με όμορες χώρες, όπως η Αίγυπτος, η Ιταλία και, σε πολιτικό επίπεδο με την Αλβανία για την παραπομπή στη Χάγη, δίνοντας έτσι το παράδειγμα του πλαισίου στο οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίζονται τα ζητήματα αυτά.

Το πρόσφατο παράδειγμα της συμφωνίας Ισραήλ και Λιβάνου, θα πρέπει να αποτελεί ακόμα μια σαφή ένδειξη προς τα που κινείται η διεθνής πρακτική.

Βεβαίως, καθώς δεν αναμένουμε αλλαγή της τουρκικής στάσης και σύντομης «επιστροφής» στη διεθνή νομιμότητα, είναι υποχρέωσή μας να καταγγέλλουμε τις παράνομες πρακτικές και να επιτυγχάνουμε την καταδίκη τους από τη Διεθνή Κοινότητα. Τα ζητήματα αυτά βρέθηκαν στο επίκεντρο των επαφών που είχα τις προηγούμενες ημέρες διαδοχικά στη Ρώμη, τη Βεγγάζη, την Τζέρμπα της Τυνησίας και τη Μανάμα του Μπαχρέιν.

-Η επίσκεψη στην Ανατολική Λιβύη ήταν μονόδρομος. Τη στιγμή κατά την οποία η Τουρκία προσπαθεί να προσεγγίσει τους βασικούς παράγοντες στην Ανατολική Λιβύη, οι οποίοι διάκεινται φιλικά προς τις θέσεις μας, δεν υπήρχε περιθώριο αναστολών και αναβολών.

Οι επαφές που είχα στη Βεγγάζη ήταν απαραίτητες προκειμένου να εμπεδωθεί η παρουσία της χώρας μας σε μια περιοχή, η οποία είναι ιδιαίτερα ασταθής και η οποία απέχει μόλις 20 λεπτά με το αεροπλάνο από την Κρήτη.

Όσον αφορά την επίσκεψη στην Τρίπολη, είχαμε υπολογίσει και ήμασταν προετοιμασμένοι για όλα τα ενδεχόμενα. Δεν αιφνιδιαστήκαμε. Από τη στιγμή, όμως, που η κατανόηση που είχαμε αθετήθηκε, έπρεπε να τηρηθεί στάση αρχής.

Φυσικά και παραμένει στόχος μας η ανάπτυξη των σχέσεων με τη Λιβύη. Με μια δημοκρατικά εκλεγμένη αντιπροσωπευτική κυβέρνηση όμως, όχι με μια κυβέρνηση, της οποίας η θητεία έχει λήξει εδώ και καιρό και υπογράφει παντελώς ανυπόστατα «μνημόνια».

«Μνημόνια» τα οποία κινούνται όχι απλώς εκτός του πλαισίου του Διεθνούς Δικαίου και του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, αλλά και εκτός του πλαισίου της γεωγραφίας και της κοινής λογικής.

Να διευκρινίσω κατ’ αρχάς ότι το όραμά μας δεν είναι μία φοβική Ελλάδα, η οποία έχει αποδεχθεί ότι λόγω πληθυσμού πρέπει να έχει αμυντική στάση απέναντι σε όλους και σε όλα, «για να μην βρει μπελά». Δεν είναι στόχος μας μια περίκλειστη Ελλάδα, αλλά μια εξωστρεφής χώρα, που επιδιώκει να έχει καλές σχέσεις με τις γειτονικές της, αλλά που έχει όμως ταυτόχρονα ρόλο και λόγο στις εξελίξεις στην περιοχή της, Και μια χώρα που πιστεύει στη δυναμική που έχει το «brand name» Ελλάδα σε όλη την υφήλιο, όχι μόνο λόγω πολιτισμού και ιστορίας, αλλά και λόγω ενεργούς παρουσίας στις διεθνείς εξελίξεις.

Αλλά η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έχει αλλάξει τα γεωπολιτικά δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή μας.

Η Τουρκία προσπαθεί να πείσει τους Δυτικούς Συμμάχους μας ότι έχει αυξηθεί η στρατηγική της σημασία.

Και τούτο, παρά την επαμφοτερίζουσα στάση που τηρεί αναφορικά με τη Ρωσία.

Όπως για παράδειγμα με τη μη εφαρμογή των κυρώσεων.

Όμως, σε αντίθεση με ό,τι θα μπορούσε να αναμένεται, οι θέσεις των συμμάχων και εταίρων μας έναντι της τουρκικής προκλητικότητας δεν έχουν αμβλυνθεί.

Στις επαφές μου διακρίνω μια μεγαλύτερη κατανόηση και σε αρκετές περιπτώσεις στήριξη των θέσεων μας.

Αυτή η σταδιακή μετατόπιση οφείλεται, κατά βάση, σε τρεις παράγοντες.

Πρώτον, αναπτύσσουμε τις θέσεις μας με επιχειρήματα, δείχνοντας χάρτες με την πραγματική εικόνα επί του πεδίου.

Δεν περιοριζόμαστε σε θεωρητικές συζητήσεις.

Δεύτερον, οι τουρκικές θέσεις, όπως για παράδειγμα όσον αφορά την κυριαρχία μας επί των νησιών του Αιγαίου, ή το τουρκο-λιβυκό «μνημόνιο» κινούνται εξόφθαλμα εκτός του πλαισίου των θεμελιωδών αρχών του Διεθνούς Δικαίου και της κοινής λογικής.

Καμία χώρα, ακόμα και φιλικά διακείμενη προς την Τουρκία δεν μπορεί να τις υποστηρίξει διεθνώς.

Τρίτον, η Ελλάδα έχει αποκτήσει τη δική της στρατηγική σημασία, για τις ΗΠΑ, τους Ευρωπαίους εταίρους, καθώς και τα κράτη της περιοχής.

Οι σχέσεις μας με τις χώρες αυτές δεν ετεροπροσδιορίζονται από τις σχέσεις μας με την Τουρκία.

Η Ελλάδα έχει αποκτήσει πλέον τη δική της αξία στο γεωπολιτικό χρηματιστήριο.

Και οι «μετοχές» της δεν εξαρτώνται από την αξία της Τουρκίας.

-Κατ’ αρχάς θα μου επιτρέψετε να επισημάνω ότι η Τουρκία τη στιγμή αυτή φαίνεται να ανοίγει την «πόρτα του φρενοκομείου» στο Ιράκ και στη Συρία με άγνωστη κατάληξη.

Η εξέλιξη αυτή από μόνη της είναι ιδιαίτερα ανησυχητική, καθώς δείχνει ότι η Τουρκία δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει βία εναντίον γειτονικών της χωρών.

Παρά, μάλιστα, τις εκκλήσεις των ΗΠΑ και της Ρωσίας, των οποίων οι θέσεις σε αυτό το σημείο μόνο φαίνεται να συγκλίνουν, αν και ξεκινούν από τελείως διαφορετικές αφετηρίες και έχουν διαφορετικές στοχεύσεις.

Απέναντι στην διαρκή αυτή πρόκληση, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε, μέσω της δύναμης αποτροπής που έχουμε, διπλωματικής και στρατιωτικής.

Να εξασφαλίσουμε ότι η «πόρτα του φρενοκομείου» θα παραμείνει ερμητικά κλειστή.

Αυτό νομίζουμε ότι ωφελεί την Ελλάδα, αλλά και την τουρκική κοινωνία. Γιατί δική μας άποψη παραμένει ότι με την τουρκική κοινωνία μπορούμε να συμβιώσουμε αρμονικά, μέσα σε ένα κοινό πλαίσιο αμοιβαίου σεβασμού και των διεθνώς αποδεκτών κανόνων.