Στη συζήτηση της Τρίτης 28 Νοεμβρίου τοποθετήθηκε ο Βουλευτής Νίκος Δένδιας, ο οποίος αναφέρθηκε ιδιαίτερα στο άρθρο 46 που αφορά τους ιδιοκτήτες των ενοικιαζομένων δωματίων και πιο συγκεκριμένα την ασφάλιση στον ΟΑΕΕ, εφεξής, όσων δραστηριοποιούνται σε περιοχές με 1200 κατοίκους και άνω και έχουν 10 δωμάτια και άνω.

Ο Νίκος Δένδιας εξέφρασε τον προβληματισμό του για την συγκεκριμένη πρόβλεψη και αναφέρθηκε στον ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο που διαδραματίζουν τα ενοικιαζόμενα δωμάτια στην τουριστική ανάπτυξη της χώρας.

Το πλήρες κείμενο της τοποθέτησης του Βουλευτή έχει ως ακολούθως:«Δεν έχω πρόθεση να εξαντλήσω ούτε το ήμισυ του χρόνου των οκτώ λεπτών που μου αναλογεί. Κατ’ αρχήν θεωρώ ως υποχρέωσή μας σ’ αυτήν την Αίθουσα να είμαστε όλοι ειλικρινείς και κατά τούτο οφείλω να πω ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο το οποίο συζητάμε σήμερα δεν τέμνει την ελληνική έννομη τάξη, δεν δημιουργεί μία λαμπρή παράδοση ασφαλιστικών νομοθετημάτων, δεν είναι κάτι το οποίο θα θυμόμαστε στις δεκαετίες που έρχονται. 

Αυτή είναι η αλήθεια.Από την άλλη πλευρά όμως, όπως άριστα είπε ο επιμελής εισηγητής της Πλειοψηφίας και πολύ καλός γνώστης της ασφαλιστικής νομοθεσίας, είναι ένα νομοθέτημα που καλύπτει πολλά και πρακτικά προβλήματα και σαν τέτοιο οφείλουμε και να το ψηφίσουμε και εν πάση περιπτώσει να λάβουμε ο καθένας τη θέση που πρέπει απέναντι στα πολλά κεφάλαια που περιέχει. 

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν παραμένει σαν αίτημα και σαν ζητούμενο και στη Βουλή των Ελλήνων αλλά και γενικά στην έννομη τάξη –και αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό- να υπάρξει μία σαφής, απλοποιημένη και κωδικοποιημένη νομοθεσία που να αφορά τα μέγιστα θέματα των ασφαλιστικών ταμείων. Αυτό όμως είναι ένα ζητούμενο που δεν αφορά μόνο την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. 

Δεν είναι κάτι το οποίο έχει δημιουργηθεί σαν έλλειψη στο σύστημα της ελληνικής έννομης τάξης τα τελευταία δύο-δυόμισι χρόνια. Είναι κάτι που «σέρνεται» καθ’ όλη αυτήν τη μακρά σειρά ετών και θα μου επιτρέψετε να πω –αν θέλετε να είμαστε ειλικρινείς- ότι δεν αφορά μόνο την ασφαλιστική νομοθεσία. Αφορά το σύνολο σχεδόν της ελληνικής νομοθεσίας. 

Η Βουλή των Ελλήνων κατά παράδοση η οποία δεν την τιμά –και δεν τιμά και την ελληνική έννομη τάξη- έχει μάθει να νομοθετεί αποσπασματικά, έχει μάθει να νομοθετεί χωρίς κωδικοποιήσεις, έχει μάθει να νομοθετεί κατά τρόπο που όποιος θέλει να εφαρμόσει το δίκαιο να μην μπορεί να βρει άκρη. Αυτή είναι μία τακτική η οποία κατά τη διάρκεια της μακράς πορείας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία οδήγησε την ελληνική έννομη τάξη σε πάρα πολλά παράλογα και μας οδήγησε πλέον σε μία αδυναμία να μπορέσουμε να συμμαζέψουμε όλες αυτές τις διατάξεις, να τις κωδικοποιήσουμε και να τις καταστήσουμε εύληπτες στον πολίτη. 

Διότι βαθύτατο αίτημα ενός σύγχρονου κράτους είναι ο πολίτης να μπορεί να έχει αυτοτελή πρόσβαση στις πηγές του δικαίου ή -για να το πω λιανά για να γίνεται κατανοητό- να καταλαβαίνει τι λένε οι νόμοι. 

Οι νόμοι οι οποίοι ψηφίζονται σήμερα σε μεγάλο βαθμό δεν είναι άμεσα κατανοητοί στον πολίτη, δεν είναι κωδικοποιημένοι, χρειάζεται κανείς να ανατρέξει σε δεκάδες άλλες διατάξεις που δεν περιέχονται στα νομοθετήματα αυτά και κατά συνέπεια ο πολίτης δεν έχει άμεση επαφή με το δίκαιο.Ο λόγος για τον οποίο ζήτησα να μιλήσω κατ’ ουσίαν επί άρθρου -διότι επί της αρχής νομίζω ότι πολύ λίγα μπορούν να λεχθούν εδώ- είναι το άρθρο 46 που αφορά τους ιδιοκτήτες ενοικιαζόμενων διαμερισμάτων.

Υπάρχει μία γενική αρχή ότι κάθε ποσοτική ρύθμιση ενέχει μία αυθαιρεσία. Εδώ έχουμε μία ρύθμιση η οποία έχει δύο αριθμούς, τους 1.200 κατοίκους και τα 10 ενοικιαζόμενα δωμάτια. 

Γιατί 1.200 και γιατί 10; Γιατί όχι 1.300 και όχι 11, γιατί όχι 1.500 και όχι 14; Μία τέτοια πορεία σκέψης από την ίδια της τη φύση δεν έχει διέξοδο. Ενέχει μόνη της σαν σκέψη την αδικία μέσα της. 

Το ξαναλέω: Γιατί 10 και όχι 11; Γιατί 1.200 και όχι 1.300; Είναι κατανοητή η υφέρπουσα σκέψη του νομοθέτη, είναι κατανοητή και σεβαστή –αν θέλετε- και επαινετέα η σκέψη του Υπουργείου να ενισχύσει τις μικρές περιοχές.Όμως φοβούμαι να πω ότι παρότι σε ένα βαθμό το επιτυγχάνει σε έναν άλλο βαθμό δημιουργεί ένα αίσθημα αδικίας στους πέρα των 10 ενοικιαζομένων. Και δημιουργεί ένα αίσθημα αδικίας σε μια τάξη επαγγελματιών απέναντι στους οποίους πρέπει να είμαστε ειλικρινείς.

Το ελληνικό μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης –αλλά αυτό δεν αφορά τον παρόντα Υπουργό και το παρόν Υπουργείο- ευρίσκεται σε απορία. Ή για να το πω πάλι λιανά, δεν ξέρει τι να τους κάνει. Δεν ξέρει που να τους εντάξει. 

Δεν ξέρει τι μέλλον να τους υποσχεθεί. Δεν ξέρει τι πορεία να ακολουθήσει απέναντί τους. Τέτοιας μορφής αμηχανία θα μου επιτρέψετε να πω κατά την δική μου γνώμη, κύριε Υπουργέ, αποτελεί και η παρούσα ρύθμιση. Πρέπει κάποια στιγμή να ξεκαθαρίσουμε το πώς σκεφτόμαστε τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, αν θέλετε τα ενοικιαζόμενα διαμερίσματα να ενταχθούν στο συνολικό σενάριο ανάπτυξης της χώρας. 

Αν δεν τα θέλουμε, αν κρίνουμε ότι είναι άχρηστα, οφείλουμε να έχουμε τη ειλικρίνεια να τους το πούμε. Οφείλουμε τότε σαν Βουλή, οφείλουμε ίσως και σαν Κυβέρνηση, να τους στηρίξουμε στην αποχώρησή τους από το οικονομικό γίγνεσθαι. Αλλά να τους το πούμε. Αν μου επιτρέπετε να πω πέραν των άλλων υπάρχει και το εξής που όποιος γνωρίζει την τουριστική πραγματικότητα το αντιλαμβάνεται. Οι ευνοημένοι, αν υπάρχουν ευνοημένοι, οι εύποροι, οι ισχυροί οικονομικά, δεν είναι πια με κανένα τρόπο οι ιδιοκτήτες ενοικιαζομένων διαμερισμάτων ή δωματίων. 

Αυτός είναι ο αδύνατος κρίκος της τουριστικής αλυσίδας. Ένας κρίκος που με μεγάλη δυσκολία παρακολουθεί τις εξελίξεις. Αν θέλετε να βρείτε το οικονομικό αποτέλεσμα, αυτό υπάρχει πλέον από τις μικρές ή μεσαίες βίλες εξαιρετικής απόδοσης, οι οποίες έχουν 3 ή 4 δωμάτια και οι οποίες μένουν έξω από την παρούσα ρύθμιση. Ξαναλέω, η πρόθεση να ενισχυθούν οι μικρές περιοχές είναι επαινετέα, υπάρχει. Όμως η ρύθμιση δεν είναι επιτυχής.

Και οφείλει και σαν Υπουργείο Τουριστικής Ανάπτυξης και σαν Υπουργείο Εργασίας αλλά και συνολικά σαν σενάριο που απευθύνεται προς την ελληνική κοινωνία και δίνει μια κατεύθυνση στον ελληνικό τουρισμό να δείτε τα θέματα από την αρχή: θέλουμε να υπάρχει ένας ρόλος για τα ενοικιαζόμενα δωμάτια. Και ποιος είναι ο ρόλος που θέλουμε;

Τι κενό θέλουμε να καλύψουν στο συνολικό γίγνεσθαι. Και από εκεί και πέρα ή να δώσουμε τα κίνητρα για να καλύψουν αυτό το χώρο ή αν κρίνουμε ότι δεν είναι απαραίτητοι στο ελληνικό τουριστικό γίγνεσθαι να τους δώσουμε τα σαφή κίνητρα αφού ευθέως τους εξηγήσουμε την αλήθεια για να αποχωρήσουν από το οικονομικό γίγνεσθαι. 

Αυτή η ρύθμιση εδώ δεν βοηθάει.Θα μου επιτρέψετε καταλήγοντας να κάνω και μια νομοτεχνική παρατήρηση στο άρθρο 70, στην παράγραφο 1β που λέει το εξής: «αίτηση για την υπαγωγή στη ρύθμιση θα πρέπει να υποβληθεί εντός διμήνου από την ενημέρωση του ασφαλισμένου από τον ΟΑΕΕ». Εδώ –αναφέρομαι στο άρθρο 70, κύριε Υπουργέ- τι συμβαίνει; 

Δεν ορίζει το άρθρο τον τρόπο της ενημέρωσης. Επειδή δεν δημιουργεί αποκλειστική προθεσμία λέει δηλαδή, ότι εντός διμήνου αφ’ ής περάσει ένα χρονικό σημείο θα χάνεις ένα δικαίωμα, θα μου επιτρέψετε να πω, κύριε Υπουργέ, ότι έχω την εντύπωση ότι θα πρέπει να υπάρχει ένας πανηγυρικός χαρακτήρας της ειδοποίησης και ο πανηγυρικός αυτός χαρακτήρας να προβλέπεται μέσα στο νόμο. 

Γιατί έτσι θα δημιουργηθούν δεκάδες δικαστικών διαφορών δεδομένου ότι έλληνες πολίτες θα θεωρηθεί ότι έχουν απολέσει προθεσμία χωρίς να υπάρξει σαφές και αποδεδειγμένο σημείο έναρξης αυτής της προθεσμίας.»